Mama dagboek #22: zelluf, deel twee, een echt ontbijt

Nou, oké, ik smokkel een beetje want helemaal zelluf is het nog niet. Maar vanmorgen was daar het eerste bordje bambix pap voor meneer. Dag flesje…. Dat voelde wel even heel kaal hoor, en ik moet ook meteen toegeven dat ik het wel een klein beetje mis zo’n heerlijk warm babylijfje dat met flesje in de mond lekker tegen je aanvlijt. Nope, dat is er niet meer bij. Hup, in de kinderstoel, slabbetje om en bordje pap naar binnen lepelen. Oke, mama is gelukkig nog steeds wel ergens goed voor. Zij mag de lepeltjes met pappige substantie aanreiken, waarna het gulzige mondje zich wijd opent en de warme pap gretig naar binnen wordt gewerkt. Maar zo’n flesmomentje dat nu wordt geschrapt van het babymenu is toch wel weer een extra bevestiging dat de koekepeer echt heel groot aan het worden is.

Ik twijfel overigens al langer over het vervangen van de ochtendpapfles voor een bordje pap. Maar omdat ik ’s ochtends vanaf het moment dat ik uit mijn bed rol aan boord van een automatische trein stap die door dendert tot het moment dat ik de deur uit moet om richting de kinderopvang en mijn werk te gaan, vond ik het toch wat lastig om dit ochtendpatroon te wijzigen. Redden we dat allemaal wel? Flesje geven gaat natuurlijk een stuk sneller dan zo’n bordje pap voeren. Tijdens een bordje pap heeft meneer immers rijkelijk de kans om tussen de hapjes door lekker om zich heen te kijken, de aandacht te trekken van de twee hongerige boxerwolven die naast de kinderstoel getrouw de wacht houden, en om lekker te kliederen en te smeren met zijn etenswaar. Want van de toegereikte paplepeltjes verdwijnt zeker 20 procent, ja hoor, op de net uit de kast getrokken, met zorg geselecteerde en nog helemaal fris en onbevlekt uitziende outfit van de kleine man. Dus zo’n bordje pap toedienen, dat is wel even een drempel geweest waar deze mama overheen moest.

Maar, en zeker met de naderende eerste verjaardag van zoonlief, we kunnen natuurlijk niet eeuwig die fles blijven geven. Koekepeertje moet toch een keer overgaan op een echt ontbijt, niet waar? Zo schijnt voor de spraakontwikkeling van de kleine blaag en het kersverse kindergebitje dat in aanleg is, pap eten met een lepeltje in plaats van uit een speentje toch echt beter te zijn. Wat ook blijkt na een beetje rondneuzend internetspeurwerk en aldus de consultatiedamens van het baby-apk-bureau. Dus vanmorgen, op de papadag, waarop de ochtendtrein net iets minder vaart heeft dan op andere dagen, toch maar eens een bordje pap klaar gemaakt. Nou, dat ging hartstikke gesmeerd. Ik denk dat we het maar proberen te continueren, dat nieuwe, echte ontbijt. Tjonge, wat wordt hij toch groot.