Working Tuesday: de werkende mama en haar strijd tussen gebroken nachten en vroeg opstaan
Prikkende ogen, wallen tot op mijn enkels en een concentratieniveau van onder de zeespiegel. Ik loop al weken, zo niet maanden, op mijn tandvlees. Ik heb het zwaar en op deze ‘working tuesday’ MOET me dat even van het hart. Mijn eeuwige strijd tussen vroeg opstaan voor mijn werk en de gebroken nachten beginnen hun tol te eisen. Het leven van een werkende mama gaat niet over slapende rozen.
Wat lees je allemaal in dit artikel?
Gebroken nachten en vroeg opstaan
Om je een beeld te geven van of mijn klaagzang terrecht is. Ik sta na iedere gebroken nacht om 6:00 uur op. Althans, dat probeer ik… Laat ik het anders formuleren: mijn wekker gaat af, maar ik druk hem tegenwoordig zeker nog wel een paar keer uit voordat ik écht opsta. Ik slaap namelijk meestal pas net!
Lees ook: Working Tuesday: de dag van een werkende moeder #1
Een bedpartner erbij, ik word er wakker van
Onze koekepeer meldt zich altijd zo rond een uur of twee ’s nachts. Ophalen hoef ik hem niet, want meneer komt geheel zelf in ons bed klimmen. Negen van de tien keer word ik er wakker van. Koekepeer klautert namelijk aan mijn kant het bed in. En dat gaat gepaard met de nodige knieën in mijn buik en armen in mijn gezicht.
Afijn, als de kleine man ligt, is het meestal goed. Tenzij ik eerst nog een vaderlijk figuur naar de andere kant van het bed moet rollen. Die slaapt namelijk overal doorheen (of hij doet alsof, maar dan kan ie wel heel goed acteren). Het ontgaat hem dan ook volledig dat we er een bedpartner bij hebben gekregen die bewuste nacht.
Op zoek naar spenen en knuffels
In een goede nacht verliest onze peuterman NIET zijn speen (een keer of wat) en raakt hij ook NIET zijn Bumbaknuffel kwijt. Je raadt het al: gebeurt dit wel dan is het meestal de moeder des huizes die de handel weer op kan zoeken. Negeren heeft geen enkele zin, ik slaap er simpelweg NIET doorheen als het minimensje naast mij begint te jammeren. Afijn, als alles weer bij de hand is, bid ik op mijn blote knietjes dat meneer die nacht de boel niet nog eens verliest.
Volledig voor afsluiten is me nog nooit gelukt
Rond de klok van drieen begint meestal ook geroezemoes vanuit de andere kinderkamer te onstaan. ‘Ding’: mama, zit meteen weer rechtop in haar bed. Knorrepiet hoeft zich maar om te draaien of ik hoor het al. Volledig kansloos om te negeren dus. Althans, negeren probeer ik wel, maar mij er volledig voor afsluiten is me nog nooit gelukt.
Ik beken…
Natuurlijk laat ik onze dreumes eerst even in zijn eigen nachtelijke sop gaar koken. Want als het om een zoekgeraakte knuffel gaat, dan zoekt hij het maar mooi even zelf uit. Maar pikt de kleinste man het niet langer, dan zet hij het op een gillen. En niet zo’n beetje ook. Om nog meer nachtelijke ontwakingen te voorkomen, snel ik mij dan meestal met frisse tegenzin uit bed om poolshoogte te nemen in de kamer van zoonlief nummer twee.
Ik moet bekennen, ernaast zitten totdat hij weer slaapt doe ik niet. Op dat tijdstip heb ik er gewoon de kracht niet voor! Ik rits dus vrijwel meteen de slaapzak van dreumeslief open om het kleine, mollige wurmpje op de arm te nemen, mee naar het ouderlijk bed.
Een nieuwe uitdaging, bedpartner nummer drie
Dan begint er opnieuw een uitdaging. Vaderlief moet namelijk nog meer naar de rand van het bed schuiven om ruimte te maken voor bedpartner nummer drie. Ook peuterlief moet eraan geloven en plaats maken voor de jongste telg uit het gezin. Maar hoe diep onze peuter slaapt, dat hij stijf tegen zijn mama aan wil blijven liggen, maakt hij geen geheim van. Mega lief natuurlijk, maar dreumeslief was nou precies hetzelfde van plan. Zo zit deze werkende mama dikwijls midden in de nacht politieagentje te spelen wie er wel en niet naast mij mag liggen die nacht.
Nog meer nachtelijke drama’s
Is de rust weer wedergekeerd en ligt iedereen daar waar hij moet liggen, dan mag ik wederom in mijn handjes knijpen als ik pas weer wakker word wanneer mijn wekker gaat. Maar maak je geen illusies: zover komen we écht niet. Wordt peuterlief niet wakker omdat zijn broertje hem (per ongeluk en in zijn slaap) in zijn zij schopt, dan is dreumeslief wel zijn speen of knuffel kwijt. Bovendien is onze jongste een enorme wilde slaper en vrijwel niet aan zijn ‘eigen’ kant (voor zover je van eigen kunt spreken dan) te houden. Soms ontwaak je net op tijd voordat hij uit bed kukelt omdat hij over je heen is geklauterd. En ja, ook wel eens, kwakt ie écht uit bed.
Iedereen slaapt, nu deze werkende mama nog
Rond een uur of vijf meestal is iedereen zo moe van alle commotie dat ze ein-de-lijk in een diepe slaap vallen, YES! Het moment dat ik meestal op de klok kijk om te concluderen dat ik welgeteld nog één uur heb om zelf in slaap te komen. Crap! Is het dan eindelijk zover dat ik écht slaap… dan gaat mijn wekker.
Ik zit er dus momenteel even helemaal doorheen. Zielig ben ik niet hoor, integendeel, maar het vele werken en het moederen nekt deze werkende mama momenteel best wel. Maar ik zet door, ben ‘potverdomme’ een sterk wijf. Maar boy wat ben ik toe aan een hele nacht ononderbroken doorslapen.
“Jouw tijd komt wel weer”
Nu hoor ik je denken: je kunt je kroost toch gewoon uit logeren sturen naar opa’s en/of oma’s zodat je zelf wat bij kunt slapen? Mwah, kan inderdaad. Maar ondanks dat ik hunker naar slaap, weegt dit nog niet op tegen het feit dat ik, juist omdat ik full time werk, de tijden dat ik thuis ben graag met mijn kids doorbreng. Ik heb mijn oogappels gewoon erg graag om mij heen (en wie niet, duh), zelfs ’s nachts. En dan neem ik een paar uurtjes minder slaap maar op de koop toe. Dan denk ik “verman je zelf: jouw tijd komt wel weer.”
Lees ook: Working Tuesday: werkende moeder is moe
Waarom ik dan toch klaag? Ach, soms is het gewoon even lekker. Daarom dank ik je voor je luisterend oor en je geduld om deze hele klaagzang te lezen. Ben jij ook een werkende mama en zit of zat je er wel eens net zo doorheen vanwege de gebroken nachten en het vroege opstaan? Ik hoor het graag. Want het sterkt me vast te weten dat ik niet alleen ben.