De dag dat ik dit schrijf, is het 1 december. De officiële aftrap van die gezellige feestmaand. Vind ik ook, laat daarover geen misverstand ontstaan. Maar het is meteen ook één van de meest zwaarste maanden voor mij. Het is de maand dat ik me maar al te goed besef dat we in plaats van met z’n vieren, met z’n vijven hadden moeten zijn.
Wat lees je allemaal in dit artikel?
Sinterklaas vieren zonder onze dochter
Wanneer je deze blog leest, is de Goedheiligman ons koude kikkerlandje alweer uit. Misschien is hij bij jou al lang en breed langs geweest, misschien pas dit weekend. Bij ons is hij ook geweest. En hoewel hij onze boys heeft overladen met cadeaus, en het beregezellig was met familie, was er één kindje dat niet van al dit leuks kon genieten. Eén kindje dat, juist in deze zogeheten gezelligste maand van het jaar, zo vreselijk gemist wordt. Wij vierden voor de vierde keer Sinterklaas zonder onze dochter.
Ze had erbij moeten zijn
De afgelopen dagen, weken, maanden ben ik vooral bezig geweest met het organiseren van de cadeaus rondom onze Sinterklaasviering. Lijstjes maken met en voor de jongens, leuke en leerzame cadeaus opscharrelen, you name it. Eigenlijk was ik te druk met materialistische zaken om er teveel bij stil te staan. Maar toen was het vandaag ineens 1 december. En als een donderslag bij heldere hemel, besefte ik het mij: ‘ze had erbij moeten zijn.’
In december lijkt het gemis sterker
Het is niet dat ik anders niet aan haar denk, integendeel. Onze dochter is altijd in mijn gedachten, waar ik ga of sta. Het maakt niet uit, of het nu tijdens het koken is, of wanneer ik mijn jongens aankleed. Er is altijd wel iets dat mij aan onze dochter doet denken. Maar als dan die verschrikkelijke gezellige maand december ineens aanbreekt, is het net of ik haar extra mis.
Er mist altijd iemand…
En misschien is dat ook wel zo. Overal wordt warmte en liefde in huis gehaald. December is immers traditiegetrouw de tijd dat je veel met familie doorbrengt. Nu zijn wij gezegend met twee heerlijke, gezonde zoons waarmee wij gelukkig de feestdagen kunnen vieren. Maar er mist altijd iemand en dat doet zeer, nog steeds.
Elke dag een beetje meer
Sommigen mensen denken misschien dat na bijna vijf jaar de wonden nu wel eens geheeld moeten zijn. Dat we, of eigenlijk ik want ik spreek hier echt vanuit mijzelf, het een plekje gegeven moet(en) hebben. Nou, ik kan je vertellen: een plekje geven doe je het nooit en die wonden….? Laat ik daar helemaal maar niet over beginnen. Nee, onze dochter wordt gemist. Elke dag een beetje meer en des te meer in deze tijd.
Lieve Jasmijn, kon je er met Sinterklaas, kerst en oud en nieuw maar één keer bij zijn…