Een vreemde wellicht. Misschien niet direct eentje die je onder deze noemer kunt plaatsen. Toch doe ik het. Want het valt wel degelijk onder ’tijd voor mijzelf’, vier hele uren maar liefst. Ik ging onlangs opnieuw naar de tattoo shop om verder te gaan met mijn sleeve in herinnering aan onze dochter. Mijn me-time, het zetten van de memorial tattoo voor mijn lieve Jasmijn.
Wat lees je allemaal in dit artikel?
Hoe het begon
14 jaar was ik ongeveer toen ik voor de allereerste keer dacht aan een tatoeage. Maar ik had werkelijk geen idee wat ik nou eigenlijk precies wilde. Die tattoo kwam er dan ook niet, ook niet in de jaren daarna. Ik kon niets bedenken dat ik écht graag zou willen. En zo maar iets tatoeëren omdat ik wilde tatoeëren, dat wilde ik dan weer niet. Het idee van een tatoeage, zette ik uit mijn hoofd. Ik hield het bij mijn acht oorbellen. Totdat in 2013 onze dochter werd geboren en kort daarna overleed aan een zeer zeldzame aandoening (ACD). Het grootste verdriet dat mij ooit is overkomen, maar ik wist het nu wel. Ik wilde een tatoeage in herinnering aan haar.
Lees ook: Er was een een meisje… met de diagnose ACD
Enkele maanden na haar overlijden planden vriendlief en ik beiden een afspraak in. Hij voor zijn tweede en ik voor mijn eerste tatoeage. Een foto van haar handje in de mijne zou het gaan worden. De foto die we op haar laatste avond hebben laten maken en die het moment van onze laatste fysieke aanraking zo mooi weergaf. Dat moment wilde ik vereeuwigen op mijn lichaam, in een realistische tatoeage. En zo geschiede. Ik liet de tatoeage zetten bij Thomas Kynst in Deventer en ben er sindsdien kind aan huis. Want van het een kwam het ander en vele tatoeages volgden.
Lees ook: 10x ‘wat je nog niet wist over mij’
Tatoeages van mijn kinderen
Ze zeggen wel eens dat tatoeëren verslavend is. Ik kan dat eigenlijk alleen maar beamen. Want hoewel ik blij was met hoe het was, wilde ik zo graag meer. Toen in 2014 ons regenboogkindje werd geboren en een ware gelijkenis met zijn grotere zus vertoonde, wist ik het weer. Ik maakte een afspraak en liet beide portretjes van mijn kinderen op mijn onderarmen zetten.
Niet veel later werd onze derde zoon geboren. Hij mocht natuurlijk niet ontbreken en dus kreeg ook hij een plekje op mijn arm. Maar ik was nóg niet tevreden.
De tattoosleeve in wording
Vanaf het moment dat ik mijn eerste, moet ik niet liegen, tweede tatoeage liet zetten, wist ik al: ik wil uiteindelijk een sleeve. Maar wat ik precies wilde, moest in mijn hoofd nog vorm krijgen.
Inmiddels had ik ook een tatoeage laten zetten op mijn schouderblad van een kindengel, eveneens ter nagedachtenis aan mijn dochter. Nu had ik aan mijn linkerzijde drie tatoeages in herinnering aan haar. Voor sommigen misschien wat overdone, maar voor mij was dit één van de manieren om het verlies te verwerken. Dat is het overigens nog steeds.
Ik besloot om de drie tatoeages die ik op mijn linkerzijde heb met elkaar te verbinden. Mijn ideeën besprak ik met de artiest en samen gaven we de verschillende afbeeldingen die ik gevonden had een plek. Mijn tattoo sleeve is dus volledig ter nagedachtenis aan mijn dochter. Het verteld haar verhaal. Hoe zij werd geboren als een bloem zo mooi. Hoe zij het gevecht aan ging met die vreselijke aandoening. Hoe zij van ons werd weggerukt. En uiteindelijk de rust vond na een lang gevecht en op een plek waar ze het hopelijk beter heeft (ik geloof overigens niet, maar wanneer je iets dergelijks mee maakt, wil je heel graag érgens aan vasthouden).
En nu verder
Afgelopen week was het weer zover. Ik mocht wederom plaatsnemen in de stoel. Weer een stukje dichterbij het eindresultaat. Dit keer werkten we aan de rozen, midden op mijn arm. Maar ik ben er nog niet. In september gaan we verder. Met kleine jasmijnbloemetjes die het portret van onze dochter zullen omlijsten. Uiteindelijk zal ergens eind dit jaar de laatste hand gelegd worden aan de sleeve. Ik ben er nog niet helemaal over uit wat het verder moet worden, maar dat het de symboliek moet dragen van het einde van haar gevecht, is duidelijk.
Memorial tattoo werkt therapeutisch
Je zal dit wellicht raar vinden klinken. Toch werkt het zetten van een memorial tattoo, waarvan ik weet dat ik het doe ter nagedachtenis aan onze dochter, therapeutisch. De pijn die ik voel bij het zetten, valt vast in het niet bij wat onze dochter doormaakte, daar op de NICU aan al die slangetjes en apparaten.
Het zetten van een tattoege is voor mij daarom me-time. Het maakt mijn dochter weer een klein beetje tastbaar. Het geeft mij de kans om weer met haar bezig te zijn. Bovendien voelt het alsof ik haar met deze tattoos heel dicht bij mij draag. Natuurlijk niet zoals ze deed toen ze nog in mijn buik leefde (waar ze eigenlijk gewoon voor altijd had moeten blijven), want zo dichtbij zal het nooit meer worden. Maar dichter dan dit komt het mijn inziens niet.
Andere me-time momentjes uit de Mama Challenge
Ben je op zoek naar meer artikelen over me-time? Kijk dan ook eens bij de andere mamabloggers die wat schreven bij dit onderwerp uit de mama challenge. Zo vertelt Merel van Lotus Writings over hoe zij me-time beleeft door te gaan werken (echt? Ja zeker, lees maar). Kun je bij Leonie van Mijn kind kan de was doen lezen over diverse ‘me-time’ activieten waaronder ongestoord shoppen (zo fijn!). En lees je bij Ilse van Kreanimo over haar me-time moment in Macau en hoe zij daar zo aan toe raakte. Wil je meer challenges zien? In de openbare facebookgroep MamaChallenge 2017 vind je alle artikelen van deze challenge terug.
Heb jij ook tatoeages? hebben deze een speciale betekenis?