Mama dagboek #15: Texelse zon, zee(hondjes) en strand

Maanden geleden al geboekt en ter ere van het 45 jarig huwelijkse feestje van opa en oma, Texel here we come. Met ons complete gezinnetje en met opa en oma dus. Het weer hadden we niet beter kunnen treffen. Een zonovergoten doch enigszins winderig weekend. Maar al die wind mocht de Texelse pret absoluut niet drukken. In vilapark Landal Greenparks Vogelmient verbleven we. Een prachtig 4-persoonshuisje met een ruime tuin en op loopafstand van het strand, heerlijk.

Op de boot naar Texel

Het zou de eerste keer zijn dat de kleine man überhaupt strand zou zien. En ook onze jongste viervoeterige boxer Noblesse zou voor het eerst in haar bijna tweejarige leventje voet op zandbodem zetten. Het uitstapje begonnen we per boot. Na ruim twee onderweg te zijn geweest richting het noordelijk gelegen Den helder met een volgeladen auto, vol met babyspullen, hondenbagage en ook nog wat voor onszelf, kwamen we aan bij de veerboot. Even het honden- en babyspul gelucht en een kijkje in de haven genomen. Na de luchtsessie en toen de meeste auto’s in de rij de motor weer starten, op de boot gereden. Zoonlief uit de maxi cosi getrokken en op naar het dek. Wauw, water… Hoewel de kleine doerak nog niet kan praten, spraken zijn ogen boekdelen. Met grote kijkers werd het eindeloze water, de kolkende golven met witte schuimkragen en langs zwierende meeuwen aanschouwd. Onder de indruk was meneer zeker. Met de haven van Texel in zicht installeerden we ons weer in de auto voor vertrek richting vakantiepark. Aangekomen in het vakantiepark werden we verwelkomd door opa en oma die diezelfde middag al voor ons waren aangekomen. Spullen uitgepakt, even ge-acclimatiseert. Wat overigens nodig was voor onze kleine vriend want onwennig was meneer de koekepeer wel even. Wanneer mama even haar hielen lichtte en uit het gezichtsveld verdween, werd er al kontschuivend en paniekerig om mama geroepen. Oke, eerst dus het huisje maar eens aan een grondige inspectie onderworpen.

Uit eten op Texel

Na goedkeur van zoonlief en na de acclimatiseringsessie was het tijd om ‘uit’ te gaan. Uit eten wel te verstaan. Omdat het vakantiepark zich op loopafstand van het gezellige badplaatsje de Koog bevond, zochten we een restaurantje in de buurt. De vuurdoop om zo met zoonlief uit eten te gaan. Ja, hij was natuurlijk wel eens vaker mee geweest op uitstapjes. Maar destijds was meneer een stuk jonger en sliep hij meestal overal wel feilloos doorheen. Nu, zich meer bewust zijnde van zijn omgeving, en met enige regelmaat en vaste naar bed gaan tijdstippen, vond zijn mama dit toch wel even een spannend dingetje. Eerste avond gingen we zo rond een uurtje of zeven richting restaurant. In het huisje eerst een maaltje voor de kleine koekepeer klaargemaakt welke smakelijk werd verorberd, waarna het de beurt was aan de volwassenen om te gaan dineren. Uit dus. Aangekomen in het restaurant en rond de tijd dat we de kleine meneer meestal al lang en breed in zijn pyjama hebben gehesen, hesen we hem ditmaal dus in een kinderstoel. Nagelbijtend en tandenknarsend wachtte ik af. Wat zou de avond ons brengen? Zou de kleine man het op een vermoeid brullen zetten, zou hij vervelend worden…? Niets bleek minder waar. Na een klein uurtje achterstevoren in de kinderstoel de aandacht getrokken te hebben van de mederestaurantbezoekers en zelfs nog wat stokbroodjes, die onderdeel uitmaakten van ons voorgerecht, meegepikt te hebben, begonnen de oortjes van meneer pas wat te jeuken. Tijd om de kleine man dus in de wandelwagen te leggen. Zo gezegd zo gedaan, wagen in slaapstand gezet, dekentje erover, speentje erin en binnen vijf minuten was de kleine snurkkabouter vertrokken. De gehele avond dat we aan tafel dineerden geen enkele last van hem gehad. Na het eerste uurtje als  op en top vrolijke tafelgast ons gezelschap te hebben gehouden, heeft hij dus de rest van de avond overal heerlijk doorheen geslapen. Eenmaal weer terug in het huisje meneer de koekepeer wakker gemaakt, pyjamaatje aangeschoten en hup naar bed. Avondje uit numero 1 afgestreept en overleefd. Conclusie: geslaagd! Avondjes uit numero 2 en 3 eveneens zo geslaagd als een bus vol met koekeperen. Geen gejengel, gehuil of geprotesteer. Nee, juist één en al vrolijkheid en al aandachttrekkend lekker meegegeten en gebabbeld om na een poosje weer tevreden in slaap te zakken onder het geroezemoes van het dinerend publiek. Geen kind aan! Voor mama ook een hele opluchting. Nu in de wetenschap dat het best te doen is, met de kleine vent op stap.

Veel nieuws op Texel

Verder bracht dit weekend ook nog een aantal andere nieuwigheden met zich mee. Zo was daar het strand, met zijn heerlijke fijne zandkorreltjes, schelpjes en, hé daar zijn ze weer, de golvende waterpartijtjes met witte schuimkragen. Aandachtig werd het een en ander bestudeerd. Want wat voelt dat lekker aan dat zand tussen de vingers. Ook leuk, stappies maken op het strand aan de hand van papa, mama of opa en oma, bij papa op de nek op zoek naar schelpjes of al hobbelend in de wandelwagen de twee boxersprongenmakende hondenvriendinnen toelachen. Want net als opa, oma, papa, mama en koekepeer, hadden ook de boxerdames het prima naar hun zin. Gek zijnde op water, zand én wandelen kan dat ook eigenlijk niet anders. Naast zon, zee en strand, veel strand, was ook het uitstapje naar EcoMare zeehondenopvangcentrum, een succes. Ook al vraag ik mij af of de kleine doerak enig idee heeft waar hij naar gekeken heeft, leuk waren al die bewegende beesten in het water wel. Ook de zeeaquaria in datzelfde centrum bleken succesvol. Gekleurde visjes die afstaken tegen strak blauw water, het werd allemaal aandachtig bekeken en bewezen. En of dat nog niet genoeg leuks was, werd er ook nog vis gegeten. Want tja dat hoort er natuurlijk wel een beetje bij op zo’n eiland. Nou en als je zegt vis, dan zeg je Finn. Dat de kibbeling en lekkerbekjes hem goed smaakten waren de glibberende vingertjes en dito kledij de bevestiging van.

Een geslaagd weekendje op Texel

Een meer dan geslaagd weekendje dus. Niet alleen voor de kleine man himself die uiteraard genoot van alle op hem gevestigde aandacht. Ook voor de uitgetelde hondenmeisjes, voor zijn opa, oma en papa en, ja, zelfs voor zijn soms wat stressvolle ‘als dat maar goed komt’ mama! Want continu bezig zijnde met of meneer wel genoeg slaap krijgt, zijn voeding op tijd krijgt, etc, etc, is een uitje als deze waar de R van regelmaat soms ver te zoeken is en voor iemand die zich letterlijk vastklampt aan houvast, best even wennen. Zoals oma vaak zei “hij krijgt zijn natje en zijn droogje en hij rust voor een keertje ook wel ergens anders dan in zijn bedje”, was een extra bevestiging die ik af en toe wel echt even nodig had. Dat in combinatie met het levende koekepeerbewijs dat de kleine man inderdaad gewoon sliep, al was dat in de wagen, op de tijden die hem thuis waren aangeleerd, en er gewoon lekker gegeten en gedronken werd in de hoeveelheden die zijn mama zo belangrijk vindt, maakten het voor deze mama ook in dat opzicht een meer dan geslaagd weekend.