Mama heeft een dagje vrij. Om de week op donderdag ben ik een hele dag bij huis om voor de kleine man te zorgen. En nu het mooie weer er weer aankomt, is het dus hoog tijd om er op uit te trekken en leuke dingen te gaan doen. Waar we in de winter door kou, regen of andere winterse weerstegenslagen nogal eens aan huis gekluisterd zaten, luikt de zon nu toe. Een heerlijk zonnetje dat ons vorige week al op de heide heeft gebracht om bij de pasgeboren lammetjes te gaan kijken en ons vandaag richting kinderboerderij zal brengen. Leuk! De kleine man kan inmiddels feilloos een koe nadoen dus dat is natuurlijk hartstikke leuk om die beesten eens in het echie te gaan bekijken. Wel even anders dan op een plaatje in het baby’s-eerste-woordjes-boekje.
Zo gezegd, zo gedaan. Na het ochtendslaapje van meneer, hijs ik hem in zn jas, snoer hem vast in de maxi cosi en rijden we saampies richting Zwolle. Daar heb ik afgesproken met een vriendin die zelf een klein dochtertje heeft dat net een jaartje ouder is als onze kleine man. Haar dochtertje, schat van een meisje, en onze meneer de koekepeer kunnen het zo leuk met elkaar vinden. Extra leuk dus om wat met z’n viertjes te gaan ondernemen. De vriendin in kwestie en haar partner hebben, net als ons, ook een moeilijke tijd achter de rug waarin hun dochtertje ernstig ziek is geworden. Gelukkig heeft deze kleine meid haar ziekbed overwonnen. Anders dan Jasmijn die het helaas niet heeft kunnen winnen van haar ziekte, maar wel net zo’n sterke meid was als haar dochtertje nog steeds is! Deze (soort van) gedeelde voorgeschiedenis maakt de band tussen mij en mijn vriendin extra sterk. En het feit dat nu toch onze kindjes samen kunnen spelen, extra bijzonder.
Wanneer ik aankom in Zwolle, prijkt de zon al in al haar sterkte aan de strak blauwe hemel. Wat een dag en wat een temperatuurtje. Opschieten geblazen dus voordat de zon zich weer achter de wolken gaat verschuilen. Ik parkeer de kleine blaag in de tuin naast het dochtertje van mijn vriendin en sjouw alle babyspullen uit de auto. Het is inmiddels rond de middag en knorrende maagjes zullen vrij snel de overhand gaan nemen. We besluiten daarom voordat we de beestjes een bezoekje gaan brengen, eerst snel nog even gezamenlijk een broodje te nuttigen. Het woordje snel overigens is nogal een waardeloos begrip geworden wanneer je kinderen hebt…. Snel even naar de winkel, snel even dit, snel dat, zus of zo… Dat is er niet meer bij. Er komt altijd wel ergens een babykink in de kabel die het begrip snel verandert in langzaam of zometeen, straks, later…..te laat…. laat maar. Maar goed, dat zal wel een kwestie zijn van wennen of beter timen misschien. Affin.
Wanneer we na de lunch ons aller buikjes vol gegeten hebben, de snoetjes zijn schoongepoetst en de luiers zijn verschoond (die nét altijd gevuld worden op het moment dat je met jas en schoenen aan in de startblokken klaar staat om te vertrekken) besluiten we ons dan toch maar eens richting de kinderboerderij te gaan begeven. Het kleine spul in de wagen en hup, aan de wandel. 5 minuten later arriveren we op de kinderboerderij, die op nog geen 100 meter afstand van het huis van mijn vriendin vandaan ligt. Het is een klein, schattig kinderboerderijtje. Het is de kinderboerderij waar ikzelf als kind al kwam. Leuk dus om daar nu zelf als mama rond te lopen. Wat beesten hebben plaatsgemaakt voor anderen, maar verder is het er niet veel veranderd. Er is een weitje met geitjes, schapen, kippen en konijnen. De dieren lopen er door elkaar heen en de kindjes hebben vrij toegang tot dit weitje. Zo kun je echt tussen de beestjes in staan. En dat vindt zoonlief natuurlijk machtig interessant. De verse dropjes ontwijkend (lees; konijnen-, schapen-, en geitenkeutels) lopen we samen het weitje door. Geitjes aaien, naar de schaapjes toe (en wat zeggen de schaapjes?….bèèèèh), langs de kipjes en konijntjes. Het is allemaal even interessant. Ook vriendin met dochter vermaken zich opperbest. Leuk! Dat het zonnetje er lustig op los schijnt maakt het nog eens extra fijn.
Als we elke hoek van de kinderboerderij hebben gezien besluiten we ook nog even naar de speeltuin te wandelen. Aan het vrolijke kindergekraai te horen, is het kleine spul het blijkbaar nog niet zat en kunnen we er dus rustig nog een paar minuten achter aan plakken. Voor het weer hoeven we het in elk geval niet te laten. Wanneer ik al schommelend toch een grote gaap bespeur op het rode gezichtje van zoonlief, is het nu toch echt tijd geworden om weer terug te gaan. De vermoeidheid begint het langzaamaan te winnen van de lol. Nog geen minuut verder, wanneer we op de terug weg zijn naar haar huis, is meneer in slaap gesukkeld. Nou goed, dan ook nog maar even wat drinken voordat we echt naar huis gaan. En met een tuin op het zuiden is dat absoluut geen straf kan ik je vertellen. Dat het een leuke dag was, kan wel vastgesteld worden. Niet alleen voor ons maar ook voor de kindjes. In elk geval is onze kleine vent in een diepe, tevreden slaap beland. Z’n wangetjes roze van het vroege voorjaarszonnetje en z’n nieuwe nikes besmeurt met geitenpoep, heerlijk! Wat worden ze toch snel groot…
