De tijd van ontspannen uitbuiken na een kerstdiner of rustig van het uitgebreide kerstmaal genieten lijkt voorbij, althans voorlopig dan. Want onze kerst is grotendeels overgenomen door dreumes. Het was onze eerste kerst met onze kleine koekepeer als kerstgenoot aan tafel. En afgezien van het feit dat het natuurlijk gewoon ook hartstikke gezellig was, leuk was om te zien hoe de kleine man genoot van deze feestelijke familiedagen, was het vooral ook heel druk. Zo druk dat ik na kerstdag drie best durf te zeggen “ik ben kapot!”.
Kerstavond begon relatief rustig. Een avondje thuis met ons gezin stond op het menu. Boodschappen had ik al gedaan in de ochtend en de dag van kerstavond bestond voor mij dan ook grotendeels uit het voorbereiden van ons kerstdiner. Stoofvlees met stoofpeertjes, een degelijk maaltje. Toen de kleine man ’s middags op bed gelegd was voor zijn schoonheidsdutje ging mama aan de slag in de keuken. Voor zover liep alles nog gesmeerd. Toen de kleine man zijn ogen dan ook weer opende, had mama gelukkig het kerstavondmaal al klaar. Restte mij alleen nog de tafel te dekken en te wachten totdat papa zou arriveren vanuit zijn werk.
Samen, voor zover je van samen kunt spreken, dekte ik met mijn kleine vriend de tafel. Waar ik de bordjes, bestek en servetjes op tafel neerlegde, haalde meneertje deze er weer met dezelfde gang vanaf. Het dekken van de tafel, wat voorheen in een handomdraai gepiept was, verliep nu zoals je begrijpt wat moeizamer. Al corrigerend maar ook met een brede grijns van oor tot oor (want we deden het wel samen en hoe leuk is het dat je de kersttafel kunt dekken met je bloedeigen kroost) voltooiden wij het project kersttafel.
Nadat papa was thuis gekomen, schoven we met zijn drieën aan aan tafel. Ik hield mijn hart vast aangezien we nog midden in de ‘ik wil niet avondeten-fase’ bivakkeerden. Maar toch schepte ik vol goede moed de kleine man zijn portie op en wonder boven wonder begon hij aan zijn kerstmaal. Stoofvlees, aardappelpuree en zelfs een half peertje werden smaakvol verorberd. WAUW! Ook het ijs dat we na hadden ging er moeiteloos in. Er had zich blijkbaar een waar kerstwonder voltrokken en kerstdiner 1 was dus meer dan geslaagd. Van enige kerststress was nog geen spoor te bekennen.
Eerste kerstdag brak aan en nadat we ons allen in de kerstoutfit hadden gestoken, stond een kerstlunch bij familie 1, en een gourmet bij familie 2 op het menu. Ook hiervoor kneep ik weer stilletjes in mijn handen in de hoop dat het ‘ik wil niet eten-drama’ niet opnieuw de kop op zou steken. De lunch ging er in en ook het gourmetten verliep wonderbaar soepel. Wederom at de koekepeer het grootste gedeelte van zijn bord leeg en bleef enig protest ons gelukkig bespaard. HOERA! Ook kerstdagen 2 en 3 verliepen dinertechnisch best gesmeerd.
“Maar waarom dan toch zo uitgeput?” hoor ik je denken. “Dat viel toch allemaal reuze mee?” Dat is waar maar als kers(t)verse moeder (en vast ook als vader) ben je toch meer bezig met het eten van zoonlief dan met wat er op je eigen bord ligt. En dat is nieuw. Je bent meer gefocust op het reilen en zeilen van de dreumes aan tafel dan dat je geniet van het ‘grote mensen’ tafelgezelschap om je heen. Je probeert zoveel mogelijk er voor te zorgen dat het geserveerde kerstdiner op het bord van de kleine man op de daarvoor bestemde plek terechtkomt (lees; in het mondje van de koekepeer himself). En bijvoorbeeld niet in de bekken van de eventueel aanwezige huisdieren of op niet daarvoor bestemde plaatsen zoals meubelstukken, plafonds of vloeren. Je probeert te voorkomen dat een te lange tafelzit eindigt in een gooi en smijtwerk van met zorg op de tafel gedekte servetten, bestek en ander kerstdinerwaar. Of een korte tafelzit uitmondt in een kat- en muisspel van al corrigerend achter de kleine man aanrennen, of proberen hem zo goed en zo kwaad mogelijk te vermaken, zodat andere kerstdinergasten zich zo min mogelijk aan het rondrennend grut hoeven te storen. En dat is soms, heel soms, best vermoeiend.
Hoewel ik dus zeer zeker heb genoten van alle 3 de kerstdagen, was ik stiekem ook wel een klein beetje opgelucht dat we het hadden gehad… afgestreept, afgerond, ‘overleefd’. Overleefd als gezin en waar ieders (ook de kleine ‘ik wilde voor de kerstdagen nog niet eten-dreumes’) met een volle maag en een tevreden gevoel op kan terugkijken. En dat kunnen wij gelukkig! Want de kerstdagen waren afgezien van al het ouderleed dat hierboven beschreven staat, vooral ook heel gezellig. Een gezellige familietijd die mij wederom een trotse moeder maakt.