Mama dagboek #93: wennen op de basisschool, dat is nog best even wennen

Het zit er aan te komen. Onze bijna kleuter, wordt een echte kleuter binnen niet al te lange tijd. Sterker nog, het aftellen is al ruimschoots begonnen. En dat betekent dat we een hele nieuwe fase tegemoet gaan. De fase van de basisschool. En daar mocht ons kleine man onlangs voor het eerst gaan wennen. Wennen op de basisschool, dat is nog best even wennen.

Ik schreef er nog niet zo lang geleden ook al wat over; onze koekepeer is enorm toe aan de nieuwe fase die hem te wachten staat. Al geruime tijd merken wij aan alle kanten dat de kleine man uitdaging nodig heeft. Hij wil leren; letters, cijfers, het echte werk zeg maar. Hij is er overduidelijk klaar voor en kon lange tijd niet wachten tot het zover was. Tot dat de bewuste morgen kwam, dat het écht zover was…

Lees ook: Mama dagboek #90: ons kind gaat bijna naar de basisschool

Wennen op de basisschool; helemaal klaar voor!

De avond ervoor hadden we het er nog uitgebreid over gehad. De volgende morgen zou de grote dag zijn, en zouden we voor het eerste écht naar de basisschool gaan. Tuurlijk nog niet voor het ‘eggie’ maar wel al vast een beetje wennen. Spannend, ja natuurlijk, maar wat had onze koekepeer er zin in! De broodtrommel was gevuld, de tas was klaar gezet, de kleren hadden we zorgvuldig samen uitgezocht; we waren er helemaal klaar voor. “Wel die grote jongenstas inpakken hoor mama, voor de grote school”, verduidelijkte onze kleine man mij nog eens ’s avonds voor hij naar bed ging, waarmee hij doelde op dat hij niet meer de giraffentas mee wilde naar de ‘echte, grote school.’

Die bewuste morgen…

Toen brak de bewuste morgen aan. Nietsvermoedend stapte ik onder de douche. Ik hoorde wat gestommel vanuit de kamer even verderop en daar kwam ons kleine, slaperige, bijna kleutertje aangewandeld. Zoals hij eigenlijk elke morgen doet, nam hij plaats op het badkleedje naast onze douche waar hij rustig wakker werd. Zich nog van geen kwaad bewust. We begonnen wat te praten over koetjes en kalfjes en ik vroeg hem of hij er zin in had. Vandaag zouden we immers naar de grote school gaan. Hij had er nog steeds veel zin in, gaf hij aan en samen namen we de dag, die komen ging, door.

Papa zou hem brengen, waarna juf J hem zijn klas zou laten zien en zijn haakje, waar hij zijn jas mocht ophangen… En toen gebeurde er iets wat ik vooraf niet gedacht had. Twee grote ogen keken mij verschrikt aan. “Wanneer mag ik dan naar juf M?” Juf M was zijn juf op de peuterinstuif. De peuterinstuif waar hij tweewekelijks verblijft en ook op de basischool is. Daar waar ze een klein klaslokaaltje speciaal hebben ingericht voor de bijna schoolgaande peuters. Juf M zwaait er de scepter. Juf M is zijn lievelings…, aldus onze koekepeer, kom niet aan juf M.

“Jij mag vandaag bij de grote kindjes, juf J is van de grote kindjes. Juf M is van de kleintjes” verduidelijkte ik onze kleine man. Bibberende lipjes, steeds vochtiger wordende oogjes… Het besef dat het vandaag menens was sloeg ineens in als een donderslag bij heldere hemel. De tranen stroomden over de wangen van onze bijna schoolgaande zoon om niet meer op te houden. “Ik wil bij juf èhè-M” huilde ons kleine mannetje. “Ik wil mijn jas ophangen bij juf èh-èM”.

Wennen op de basisschool; de kop is er af!

De hele morgen bleef onze koekepeer in tranen. Tot aan in de klas bleef de spanning om te snijden. Papa mocht nog even bij hem blijven totdat de school echt zou beginnen, waarna hij papa’s hand al snel verruilde voor de schoot van juf J. Daar heeft hij, zoals mij later werd verteld, de eerste helft van de ochtend gezeten. Tot dat de kop eraf was. En toen? “Ik vind het nog steeds spannend mama, maar ook een beetje leuk!”

Wendag twee is bij publiceren van dit artikel inmiddels geweest. En ook wendagen drie en vier staan in onze agenda gepland. En dan, heel even daarna… jetz geht loss. Dan gaat onze kleine man voor het eggie naar de basisschool. Ook voor de papa en mama des huizes; best even wennen!