Mama dagboek #83: knorrepiet neemt de benen, voor het eerst lopen

Letterlijk dus hè. Onze jongste neemt sinds enkele weken letterlijk de benen. Hij ging namelijk onlangs voor het eerst lopen. Nu loopt hij officieel al vanaf 1 juni (zeg maar die eerste echte stapjes van bank naar tafel en vice versa), maar sinds een aantal weken geleden zet hij nu écht de gang er in. Mag ook wel met 16 maanden.

Voor het eerst lopen, officieel afscheid van de babytijd

Dat onze kleinste man nu loopt als een kievit, is voor deze mama best een dingetje. Emotioneel dingetje, want officieel neem ik hierbij afscheid van knorrepiet als baby. Ik weet niet wat er is gebeurd maar het lijkt van de één op de andere dag dat hij groot is geworden. Als je het mij vraagt heeft de kleine dreumes hordes sprongen in één keer genomen. Ik knipperde met mijn ogen en het kind was ineens groot.

Groot worden, daar heb je tijd genoeg voor

Zich optrekken aan de tafel en er stapjes omheen zetten, dat deed hij trouwens al best vroeg. Ik weet het nog goed, toen dacht ik nog: “nou die loopt binnen no time.”  Dat waren wij ook zo gewend. Onze koekepeer is namelijk enorm vlot met zaken. Die liep bijvoorbeeld met 13 maanden al kleine stukjes. De jongste doet het allemaal wat meer op zijn gemakje. En geef hem eens ongelijk. Groot worden, daar hebben we tijd zat voor.

Lees ook: Mama dagboek #32: de mijlpaal, der mijlpalen… lopen

Goede kruiper, late loper

Watervlug was hij trouwens op handen en knieen. Ze zeggen weleens dat kindjes die niet goed kruipen, minder snel gaan lopen. Bij ons is het tegenovergestelde waar. Onze koekepeer bijvoorbeeld schoof op zijn kont in plaats van dat hij op handen en voeten kroop. Ik werd daar door het consultatiebureau meerdere malen voor gewaarschuwd (alsof ik daar ook maar IETS aan kon doen). Onze knorrepiet is kruipend enorm snel. Hij komt daar, waar en wanneer hij maar wil. De noodzaak om echt te gaan lopen was er gewoonweg eerder nog niet voor hem.

Lopen, toch wel heel leuk

Maar sinds een aantal weken is dat lopen toch ineens wel heel leuk. Hij krijgt het namelijk goed onder de knie en is daar enorm trost op. Onderweg juicht hij dan ook vaak meteen maar even voor zichzelf. Iets dat hij natuurlijk geheel van ons heeft overgenomen, want op de sporadische momenten dat hij besloot het opeens op een lopen te zetten, stonden twee uitbundige volwassenen hem vanaf de zijlijn toe te juichen alsof hun levens ervan afhingen: “joehoe.”

Apetrots

Nu loopt er met enige regelmaat een dreumes door onze kamer, die te pas en te onpas zijn armpjes in de lucht gooit en om zich heen kijkt of iedereen hem wel ziet: “joehoe!” “Ja hoor, we zien je heus wel…” En niet veel later: “joehoe, goed zo kleine man.” Want stiekem zijn wij natuurlijk apetrots op dat kleine kereltje!

Wanneer liep(en) jouw kind(eren)?