Mama dagboek #75: de “doe ik niet” peuter

Die peuter van ons pubert alsof het een lieve lust is. Verschillende peuterpuberstadia zijn hier al de revue gepasseerd. Maar we schijnen weer een nieuw stadium bereikt te hebben. Noem het een mijlpaal in de mentale ontwikkeling van peuterlief, ik noem het enigzins lastig.

De ontkennende peuter

Met die ontwikkeling zit het trouwens wel snor, want de bovenkamertjes in het peuterbrein draaien werkelijk overuren. Deze hadden we echter tot voor kort nog niet gehoord, maar dat hebben we geweten. Welkom: “doe ik niet!” De eerste keer moest ik er nog wel om lachen. Nu wordt het zo zachtjes aan vervelend. Want op eigenlijk alles wat wij vriendelijk doch dwingend vragen: “heb jij dat gedaan?” Wordt stellig en ontkennend geantwoord: “doe ik niet”. Fijn!

Peuter zegt “doe ik niet”

“Niet je broertje duwen.” “Doe ik niet!” “Niet op de bank springen.” “Doe ik niet!” “Niet met je eten klieren.” “Doe ik niet!” “Nou ik zag toch echt dat jij…” “Nietes!” (welles, nietes, welles… nietes…) Geloof me als ik zeg dat je die strijd beter niet aan kunt gaan. Die verlies je BIG time. Peuters houden het echt veel langer vol dan ons volwassenen. En ik kan het weten, ‘been there, done that… and lost it’.

Peuter als volleerd ontkenner

“Heb jij dat drinken net over tafel gegooid?” “was ik niet!” Ja, je leest het goed: “doe ik niet” wordt als een volleerd ontkenner al vakkundig verruild voor alternatieven. “Was ik niet. Heb ik niet gedaan. Deed ik niet”. Onze koekepeer kent ze werkelijk allemaal uit het hoofd.

Peuter heeft het toch gedaan

Meestal is het trouwens toch peuterlief die het gedaan heeft, laat daar geen misverstand over bestaan. Babylief is gewoonweg nog te klein en slaat werkelijk nog geen deuk in een pakje boter. Peuter daarentegen. Waarom we überhaupt nog de moeite nemen om het te vragen is mij overigens een raadsel, het antwoord weten we eigenlijk toch al.

Hoera voor de mentale ontwikkeling

Het zal er allemaal wel weer heel gewoon bij horen, deze nieuwe vorm van ontkennen. En wij als ouderlijke macht kunnen niet anders dan oogluikend toekijken en zullen wederom dankbaar moeten zijn voor de behaalde prestaties van zoonlief op dit vlak. ‘Hoera’ voor de mentale ontwikkeling van peuterlief. ‘Bye bye’ open en eerlijk antwoordend peuterwezen.