Mama dagboek #73: avontuurlijk tijgeren

Iets met, met sprongen vooruit gaan. Ik was even vergeten hoe snel ze ook maar weer groot worden… die baby’s. Je knippert een keer met je ogen en ze lopen je ineens voorbij. Althans, niet letterlijk natuurlijk maar in de buurt komt het wel. Want bij het ophalen van mijn kroost bij het kinderdagverblijf kijk ik heel even de andere kant uit toen babylief ineens naast mij was getijgerd. “Huh? Hij was net nog aan de andere kant van de kamer, toch?”

Getijger

Het fenomeen tijgeren is mij volledig nieuw trouwens. Onze koekepeer heeft deze skill nooit ontwikkeld en besloot heel eigenwijs in zittende positie door de kamer te kontschuivelen. Babylief pakt het anders aan en heeft sinds afgelopen week behoorlijk de tijgersmaak te pakken. Armen en benen worden flink en vooral wild heen en weer gesparteld om zo heel vakkundig vooruit te schuivelen, daar waar we wezen willen. En dat is zo’n beetje overal en vooral daar waar we voorheen niet konden komen. Dus zo tref ik mijzelf met enige regelmaat aan, op zoek naar waar babylief nu weer uithangt. Onder de eettafel, in de bijkeuken, onder de fauteuil…

Gegil

Soms gaat een avontuurlijk getijger gepaard met een luidkeels gegil (onze kleine knorrepiet kan gillen als een keukenmeid kan ik je verklappen). Dan blijkt hij ergens onder getijgerd, waar hij niet meer zelfstandig onder vandaan komt. Dan zit hij vast onder de eetkamerstoel bijvoorbeeld of onder de openstaande klep van de vaatwasser (dit is dus echt gebeurd). Grote glimlach die je tegemoet lacht wanneer je zijn gestrekte armpjes vastpakt om hem uit zijn benarde positie te bevrijden.

Weemoed

..Zucht… wat worden we toch groot. Elke dag een beetje meer en elke dag een beetje sneller, zo lijkt het wel. Babylief wordt een grote jongen en ik neem alvast met weemoed afscheid van zijn babyzijn.