We zitten weer in een fase, jippie! De ‘ik ben bang in het donker’-fase. Het brein van peuterlief ontwikkelt zich naar behoren, gelukkig. Dit hoort er dus gewoon weer bij. Voor hem wat minder leuk, want slapen is eng, donker is eng, onweer is eng… Ons huis geeft daarom tegenwoordig ’s nachts letterlijk licht als een vuurtoren.
Gezellig in 1 bed
Bijkomend voordeel: we slapen weer gezellig met zijn allen in 1 bed. De koekepeer weet inmiddels ’s nachts feilloos onze slaapkamer te bereiken. Wij merken er vaak al niks meer van. Behalve dan wanneer een scherpe teennagel in je rug port of een maaiend armpje in je gezicht kletst. Anders worden we de volgende morgen gewoon nietsvermoedend wakker met een klein snurkend mannetje tussen ons is. “Heb jij hem opgehaald?”
Donker
Zoonlief heeft het vaak over het donker. “Het is al donker mama, wanneer wordt het licht mama, als het donker is kunnen we niet buiten spelen mama.” Dat donker is dus klaarblijkelijk een dingetje. Maar wat doe je aan die angst? Hoe neem je die nou weg? Een monster kan ik verjagen, maar het donker niet. De uitkomst is simpel: door erover te praten en de angsten van ons mannetje serieus te nemen. Zoiets simpels als zeggen ‘je hoeft niet bang te zijn’, blijkt namelijk helemaal niet zo effectief. Beter is het om een kind te leren dat angsten te overwinnen zijn. Want een kind wil niets liever dan van jou leren hoe hij of zij haar angsten de baas kan worden.
De dag doornemen
Dus dat doen we nu. Elke avond neem ik op bed de dag met onze kleine man door en bespreek ik zijn angsten. Meestal begint hij zelf al met vertellen. De radartjes in zijn kleine hersentjes maken dan overuren en een spraakwaterval van woorden neemt mij mee in zijn beleving van de dag en waar hij bang voor is of was. Dan praten we over welk lichtje we aan laten die nacht. Dat bang zijn niet erg is, dat we allemaal wel eens bang zijn. “Denk wanneer je bang bent maar aan alle leuke dingen die je gedaan hebt vandaag (en die benoem ik dan specifiek) en als dat niet helpt dan roep je gewoon om ‘papa’ of ‘mama’. Wij zijn altijd in de buurt”.
Donker wordt weer licht
Zo hoop ik mijn kleine mannetje te leren dat bang zijn niet erg is en dat donker altijd weer overgaat in licht. En zo hoop ik uiteindelijk ook dat we op een zekere morgen elkaar vragend aankijken in bed en denken: “heeft ie in z’n eigen bed geslapen?”