Mama dagboek #57: de tweede, minder mama maar wel een grote broer

Die tweede, die komt er bekaaid vanaf, zoals ik al eerder schreef. Dat is een gevoel, mijn gevoel. Maar ik zag onlangs het licht, althans een goede vriendin liet mij dat zien. Een openbaring… want zo erg is het allemaal nog niet… Thank God!

De tweede moet het inderdaad doen met een heleboel minder aandacht van mijzer zijde. Het is nou eenmaal zo, ik kan daar weinig aan veranderen. Want mama moet haar aandacht immers verdelen over 2 kleine mannetjes, waarvan er 1 op zijn 2-jarige leeftijd best wat aandacht tot zich eigent. Dus onze kleinste telg belandt meer dan onze koekepeer destijds in de box of in de wipstoel wanneer deze mama weer eens achter het peuterexemplaar aan moet hollen.

Maar zo erg als dat het klinkt, is het dus helemaal niet ontdekte ik onlangs. Want die tweede heeft op zijn beurt weer iets dat onze oudste niet heeft. De kleinste telg in huize Roelina’s moet het dan wel doen met ietsjes minder aandacht van het mamawezen, hij heeft een grote broer. En dat is iets dat onze koekepeer nooit heeft gehad.

Zo hebben ze allebei iets en dat is toch, voor een mama van 2, een geruststellende gedachte!