Al een tijdje zie ik het einde naderen… het einde van het baby-autostoeltjestijdperk. Kort gezegd, zoonlief groeit er langzaamaan uit. Voetjes bungelen al geruime tijd buiten de zitting, maar ook zijn blonde donzige haartjes pieken nu boven het stoeltje uit. Tijd dus om de peuterautostoeltjes uit de garage te plukken en te voorzien van wat frissigheid.
De autostoeltjes hebben we tweedehands. Prima stoeltjes nog maar deze hebben al enige tijd ongebruikt gebivakkeerd in de garage. Dit in combinatie met vorig gebruik riekte wat mij betreft best wel een beetje naar een sopje. Dus, hup, hoesjes eraf gepuzzeld (want een gepuzzel is het wel kan ik je vertellen) en zaakje in de was gedaan. Heerlijk fris ruikende en dito uitziende hoesjes als resultaat. Alles er weer omheen gevouwen en maar eens geprobeerd de autostoel in de auto te krijgen.
Nou, dat was nog een hele klus. Hoewel ik na een jaar aardig wat handigheid heb gekregen in het in en uit de auto halen van het baby-autostoeltje, bleek deze nieuwe autostoel hele andere koek. Boekje erbij, gordeltje hierdoor, gordeltje daardoor… Jahoor, na enkele, nou zeg maar rustig, kwartiertjes zat het autostoeltje dan eindelijk in de auto.
Diezelfde middag nog heb ik meteen maar even het nieuwe zitje uitgeprobeerd. Gewoon zomaar een autoritje door het dorp, het bos in, langs de hertjes en weer terug. Hartstikke leuk zo’n koekepeertje op de achterbank. Wanneer je nu achterom kijkt, kijken er zowaar twee gezellige blauwe kijkertjes terug, negen van de tien keer vergezeld door een brede glimlach. Nou, dat maakt autorijden wel tot een feest kan ik verklappen.
Hoe zoonlief het vond? Waar hij bij het wegrijden eerst nog met vertrokken gezichtje en gebalde vuistjes vastgepind zat in de rugleuning van zijn stoeltje (moest vast een vreemd gevoel geven in zijn mini-maagje zo ineens andersom in de auto, whaaah), bleek hij na enkele minuten acclimatiseren het eigenlijk best wel leuk te vinden…. Groot, dat is wat hij wordt.