Het heeft even geduurd voor ik weer een ‘mama dagboek’ verhaaltje uit mijn pen heb doen vloeien. Drukte, ziekte… het heeft allemaal wat roet in de digitale inkt gegooid zullen we maar zeggen. Maar met wat genuanceerde gepaste apetrots kan ik toch wat melden… Het verlossende bericht, de mijlpaal der mijlpalen, dé vaardigheid waar we al weken, maanden drukdoende op oefenen… En eindelijk, maar dan ook echt eindelijk, hebben we het onder de knie. LOPEN. Joehoe!
Lopen, de wijde wereld in
De eerste echte stapjes zijn de wijde wereld in gezet. Althans, die eerste stapjes die maakt hij al even. Kleine stapjes, van bank naar tafel, voorzichtige korte loopjes over niet al te ingewikkelde afstandjes. Stapjes aan de hand… Ja, die skill is meneer de koekepeer al een tijdje meester. Maar afgelopen week kwam daar ineens een nieuwe truc bij. Vanuit losstaande positie begon meneer zijn korte wandeling … hup de wijde wereld in. Ging eigenlijk ook meteen van een leien, of lopend moet ik zeggen in dit geval, dakje. Joeg de opa’s en oma’s de schrik op het lijf wanneer hij zijn wandeling onder toeziend oog inzette. Immers opa’s en oma’s waren zich nog niet bewust van het bereiken van deze zevens mijlpaal. Het is eigenlijk sinds dit weekend dat meneer nu ook de ‘lange’ wandeling onder de knie heeft. Trots als een babypauw met veren waggelt hij op zijn kromme pootjes de kamer door. Papa en mama apetrots natuurlijk op het nieuwe kunnen van de kleine man. We moedigen hem dan ook luidkeels aan wanneer hij de wandelschoenen weer eens aantrekt.
Lopen, vrijbrief om schoenen te shoppen
Hmmm, wandelschoenen…. Bedenk mij ineens dat dit nieuwigheidje ook weer een volledig geaccepteerde vrijbrief is voor, ja wel, shoppen. Want nieuwe schoenen, loopschoenen wel te verstaan, zijn nu natuurlijk hartstikke nodig. Wat een straf! Overigens dat schoenen kopen is nog best wel een dingetje. Wil natuurlijk wel dat de eerste schoenen van zoonlief verantwoord schoeisel zijn. Je kunt het in mijn ogen maar een keer goed doen, niet waar? Hoewel ik veel vergelijkend warenonderzoek op het wereld wijde web heb gedaan, voor mijzelf best al wel een beetje weet voor welke merken ik zou gaan, blijkt de aanschaf van zo’n eerste loopschoentje toch echt een soort van hogere wiskunde te zijn. De ene maat is de andere niet. En dan is er nog pasvorm, wreefhoogte, flexibiliteit van de zool… Van het weekend toch maar even langs de schoenenzaak om de kleine, kromme voetjes van meneer op te laten meten en raad en daad te vragen aan een gespecialiseerde schoenenzaak. Kijken we van daaruit wel verder.
Maar des al niet te min… had ik al gezegd dat ik trots ben op mijn koekepeertje?