Het is alweer even geleden dat ik wat schreef op mijn blog. Stukjes en onderwerpen op de plank genoeg, maar aan tijd om het uit te werken ontbreekt het mij momenteel nogal. Door allerlei redenen maar daarover later meer. Vandaag is het toch echt weer eens tijd voor een blogje…. En dit keer over… ja,ja… de Mac Donalds.
Hoewel ik van gezond eten houd, ben ik ook erg fan van de Mac Donalds. Het gaat tegen alle gezondheids- en voedingsprincipes in en het is o zo fout, maar soms is het gewoon even nodig om uit de ‘gezonde’ ban te springen, vind ik. Een klassieke Big Mac, of een heerlijke Chicken Sensation, Franse frietjes met die heerlijke voor de Mac Donalds specifiek smakende frietsaus…. JUM! Daar kun je mij zo op zijn tijd echt voor wakker maken. Treft dat ook vriendlief een groot fan is van de Mac.
Toen wij nog jong waren (en gat, wat klinkt dat ver weg alweer, maar in het pre-ouder tijdperk om het zo maar even te noemen) aten we met enige regelmaat een Macje. Na een avondje stappen (of liever gezegd een nachtje) en wanneer we flink de stapbloemetjes hadden buitengezet, was de Mac onze favoriete eindbestemming. Want wat brengt je nou sneller op de been dan een vette Mac Donalds hap, althans zo werkte dat bij ons. Nog verder terug, toen ik zelf nog kind was, ook toen gingen we geregeld naar de Mac Donalds. Niet iedere week natuurlijk, maar als we naar een pretpark waren geweest of een ander speciaal uitje hadden gehad, sloten we de dag vaak af met de Franse frietjes van de Mac. Want ook mijn ouders vinden af en toe een Macje best kunnen.
Dus toen we laatst met ons kersverse gezinnetje een leuk dagje achter de rug hadden omdat we naar Malkenschoten Apeldoorn waren geweest (en voor iedereen die dat niet kent, dat is een betaalde, grote kinderboerderij annex speeltuin waar je kleintje naar hartenlust kan genieten van loslopende diertjes en speeltoestellen voor groot en klein). Leek het ons leuk om de dag af te sluiten bij de Mac. We waren er in de vakantie al eens geweest en ook toen genoot ons kleine ventje van zijn Happy Meal. Echter de ‘zelf eten skill’ was destijds nog dusdanig in ontwikkeling dat de echte Mac beleving toch echt anders was nog. Nu, enkele maanden later, is ‘zelf eten’ echt een ding geworden, zijn ding. Voeren, dat is zoooo pre-dreumes. Zelluf eten bij de Mac Donalds dus.
Het Happy Meal voor de kleine man werd besteld, en ook de oudermenu’s werden op het dienblad gevoegd. We zochten een plekje in het restaurant en stalden de Mac Donalds waar voor onze kleine vriend uit. Ik moet bekennen, ik genoot niet alleen van mijn eigen o zo foute maaltijd. Ik genoot ook van hoe onze kleine blaag met grote ogen en gekleurde wangen zich op zijn hoopje frietjes en Kip Nuggets stortte. De frietjes werden met aantallen tegelijk in het kleine giecheltje van meneertje gepropt. Er werd triomfantelijk in het sausje gedipt, want dat deden papa en mama ook. En er werd heerlijk gesmuld van het bijgeleverde Danoontje en de Smoothie. Hij zat er werkelijk van top tot teen onder, de frietsaus zat in zijn haar, de frietjes in zijn kraag en een grote roze ring rond zijn lipjes waren het bewijs van de klaarblijkelijk heerlijk smakende knijp-Danoon. Meneertje genoot. Leuk!
Tijdens dit uitje hebben we ook ons record Mac Donaldszitten gebroken, want pas na een uur was de koekepeer volledig uitgegeten (dat gaat nou eenmaal niet zo snel, zeker niet als de Mac Donalds vol stroomt met andere kindjes die natuurlijk allemaal even leuk zijn om naar te kijken en het bijgeleverde Happy Meal speeltje tijdens het eten uitvoerig aan een test moet worden onderworpen).
Natuurlijk doen we dit niet wekelijks en blijven de Mac Donalds uitjes voor de speciale dagen, op de dagen dat het toch al een klein beetje een feestje is. Dan blijft het leuk, speciaal én lekker vind ik. Maar een succes was het wel.
Conclusie: de kleine man is net zo fan als de papa en mama koekepeer.