Hè hè, zie ik daar dan eindelijk een klein, wit, glimmend puntje in het overrode tandvlees van onze kleine man? Het tandvlees dat al weken onder grote hoogspanning staat van twee voortanden to be? Is al het gekwijl, zijn de slapeloze nachten, onverklaarbare jammerbuien en abrupte eetweigerpogingen dan toch niet voor niks geweest?
Hoewel zoonlief mij weigert om zijn mondje aandachtig te bestuderen, vang ik zo af en toe, in een stuurse schreeuwbui, toch een glimp op van de roze, glimmende tandvleeshoopjes die aan de voorkant van zijn maagdelijke tandvlees gesitueerd zijn. En ja hoor, na wat protesterend gejengel, tijdens het aan- en uitkleden, spotte ik zomaar de witte punt die naar het lijkt het begin van het voortandeinde deel 1 beloofd te worden.
Tja, dan is er natuurlijk nog voortand nummer 2. Maar nummer 1 hebben we dan maar mooi vast binnen. Bijkomend euvel is dat mijnheer de koekepeer nu het tandenknarsen heeft ontdekt. Allerminst fijn. Een geluid als nagels over een schoolbord, dat de kleine tandenkoning te pas en te onpas produceert. De bevestiging van dat er inderdaad een voortand verrezen is maar meteen ook een gewoonte waar ik eigenlijk allerminst blij van word. Want is dat wel goed? Gaan zijn kersvers gegroeide, hagelwitte tandjes nu niet meteen weer kapot?
Ook al is dit oefenmelkgebitje maar tijdelijk, hij moet er zeker nog een jaar of zes mee rondlopen. Hoe leer ik ‘m dat af? Lastige babyproblematiek die vraagt om google. Blijkt vanzelf over te gaan aldus de vele adviezen die te lezen zijn op diverse mamafora die vol staan met berichten van soortgelijke moeders over tandenknarsende leeftijdgenootjes. Mooi, weer een zorg van het lange lijstje zorgen, die je er zo maar gratis en voor niks bij krijgt wanneer je mama wordt, afgestreept. Hij wordt zo groot….!