Mama dagboek #14: Ik… LAAT HET LOS!

Dat doorslapen… dat begint nu toch langzamerhand wel echt een dingetje te worden. Van alles al geprobeerd hebbende, van laten huilen, oppakken en in slaap sussen, steeds terug leggen met woorden, zonder woorden, geen fles, wel een fles, niets maar dan ook niets schijnt ook maar een duimbreed uit te maken. Ja, één ding…. Tussen papa en mama in slapen. Heerlijk warm bij ons in bed.

Principieel niet bij de ouders in bed slapen

Noem het een principekwestie, noem het een maatschappelijke druk, maar uit principieel oogpunt was ik altijd tegen ‘het bij de ouders in bed slapen’. Ja, een enkele keer moet en mag best kunnen hoor. Maar structureel voor een langere periode? Dat heeft gewoon niet mijn voorkeur. Om verschillende redenen. Ik ben bang voor gewenning, dat is één. Maar privacy is ook zo’n dingetje. Want in het post-oudertijdperk is tijd voor elkaar toch al dun gezaaid, moeten we zeker ook de nacht nog opgeven? Eigenlijk vind ik gewoon dat iedereen in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer hoort te slapen. Maar daar denkt onze koekepeer momenteel dus heul anders over.

Principes loslaten

Nu is het zo dat, indien we niet overgeven aan het ‘ik wil tussen jullie in liggen boehoeee’, we er in de nacht zo’n 3 tot 4 keer uit moeten om meneer tot bedaren te brengen. Als dat al lukt. Want, en dit is de afgelopen weken eigenlijk meer regelmaat dan uitzondering geweest, meneer maakt er een waar feest van zo midden in de nacht. Hij gaat doodleuk in zijn bedje staan, jengelen totdat dit overgaat in huilen en krijsen, en dat net zo lang totdat in elk geval alle principes van zijn papa en mama als sneeuw, voor de maan in dit geval, verdwenen zijn. Oorzaak? Vooralsnog geen enkel idee. Of eigenlijk wel maar meer dan één. Voortanden, die zijn zichtbaar onderweg. Oh ja, dat zou ook kunnen, een sprongetje want dat ontwikkeltreintje dendert ook nog steeds onverminderd voort. Of misschien toch die vreselijke hoestbuien en verstopte neus…. Allemaal redenen genoeg dus om niet fijn een nachtje door te slapen. Na wéér een vermoeide nacht en een verhelderend gesprek met een vriendin waar ik gister even op bezoek was, denk ik dat ik nu toch maar eens ga proberen om het los te laten…. die principes… de druk….

Het goed willen doen

Kijk, het zit zo. Vanwege onze voorgeschiedenis met het verlies van ons dochtertje in 2013, is de opvoeding / het zien opgroeien van onze zoon voor mij af en toe best moeilijk, confronterend, onzeker en soms zelfs wat krampachtig, althans dat voel ik zo. Ik wil het namelijk allemaal zo graag goed doen, iets wat ik bij onze dochter niet kon… Met dat in het achterhoofd is dat ‘niet doorslapen van de kleine man en uiteindelijk het tussen ons in slapen’ iets waarover ik dus te krampachtig denk, vermoed ik. Een maatschappelijke druk ofzo, die mij vertelt dat het niet goed is wat wij doen, dat ons kleine ventje tussen ons in slaapt. Want, ojee, gewenning en verwenning liggen op de loer. “Kijk uit, ze kunnen best even huilen, bla…bla.”

Ik zou het zo fijn vinden als ik er gewoon eens luchtig over kon doen… “Ach, wat maakt het uit als de kleine man tussen ons in slaapt… als hij immers zo wel slaapt?“ Ik wou dat ik dit kon denken. Want lees ik op het internet over de meningen van anderen, dan is onze koekepeer echt niet de enige die bij zijn papa en mama in bed slaapt. Hij is ook nog maar klein, wat is nou 11 maanden? Nog niets eigenlijk. Hij weet nog maar zo weinig van deze wereld. Is het dan niet gewoon heel logisch dat hij ons het liefste dicht bij zich heeft, juist nu er zo veel verandert in zijn lijfje en hoofdje?

Ik denk ook best wel dat het zou werken hoor, als we de kleine blaag gewoon twee daagjes even zouden ‘laten huilen’. Dan leert hij vast dat in zijn eigen bedje slapen helemaal zo erg niet is. Maar met een fulll-time baan en een wekker die 5 dagen in de week om 6 uur afgaat, is dat gewoon voor zijn papa en mama niet vol te houden. En wat heeft zo’n klein ventje nou aan een niet uitgeruste papa en mama? Helemaal niets toch?

Ik laat het LOS

Oké, vanaf vandaag neem ik dus het besluit, voor mijzelf en in overleg met zijn papa natuurlijk (die overigens veel minder moeite heeft met dat tussen ons in slapen), LAAT HET LOS! Wie weet lost het zich vanzelf wel weer op, als deze ‘doorkomende tanden, nieuwe vaardigheden, vieze snotneuzen, kriebelhoest’ periode weer aan ons voorbij getrokken is.