Fases, ik word er zo langzamerhand soms best moe van. Want nu we alweer geruime tijd fase-loos lijken te zijn, heeft zich weer een nieuwe fase aangekondigd. Gedaan met de rust dus. Want meneertje krijgt een eigen mening. Een mening waarvan hij weet dat hij die kan uiten, een mening die hij dolgraag deelt met zijn mede huisgenoten, een mening die zijn beide liefhebbende ouders soms tot lichte wanhoop drijven.
Wat is er aan de hand dan? Nou dat is heel eenvoudig. Want koekepeertje heeft het op zijn heupen gekregen tijdens het avondeten. Een paar dagen nu weigert hij pertinent om te eten. Het eten dat hij voorheen zo heerlijk en smaakvol naar binnen werkte. Datzelfde eten hoeft meneer nu niet meer. Hij veegt zijn bord van tafel, gooit het vlees op de grond en kliert met zijn vla. Of het nu pasta is met vis (wat hij eerst met huid en haar wist te verorberen), broccoli met gehakt (de lievelingsgroente en dito vlees van de kleine man) of een toetje (waar hij voorheen ook prima raad mee wist). Niets van dat alles moet hij. “Nee, nee, nee,” klinkt het tijdens het avondeten, dat gepaard gaat met een hoop gegil, geschreeuw en ander dramaleed.
Nu is het met het ontbijt, het fruitmomentje én de lunch geen enkel probleem. ‘s Ochtend eet hij zonder problemen een hele bruine boterham op met worst, smeerkaas of iets anders. Bananen, mandarijnen en appels gaan er zonder moeite in (want vooral appels eet meneertje het liefst en dan graag ook heulemaal, wat betekent dat in een onbewaakt moment er zomaar alleen nog een stokje over kan blijven). En ook de lunch bestaat uit twee dikke bruine boterhammen die hij zonder enig protest met veel smaak naar binnen werkt. Zonder eten zit hij gelukkig dus niet. Maar voor de ouders van een mannetje dat voorheen zo gek was op avondeten, is het wel heel even omschakelen.
Sinds deze nieuwe fase hebben we al van alles geprobeerd om de kleine man toch aan het eten te krijgen. Niet meer vlak voor het eten té veel te drinken geven of nog wat te eten. Op de gang zetten wanneer er weer met eten wordt gegooid. En zelfs hebben we geprobeerd onder lichte dwang zijn eten naar binnen te krijgen. Overigens allemaal zonder enig resultaat. Samen hebben we dan ook besloten het gedrag maar even te negeren. Dan maar geen eten. Mamafora, -boekjes en andere moederlijke-adviezen vertellen eigenlijk hetzelfde. Het is een fase en het gaat vanzelf weer over. Zolang ze goed drinken en voldoende fruit en brood eten, is er vrij weinig om je zorgen over te maken. Bovendien schijnen alle bovenstaande trucs alleen maar averechts te werken, en dat willen we natuurlijk ook niet.
Gisteren kwam voor mij dan ook de openbaring. Meneertje was vrolijk en goed te pas tot het moment dat ik de tafel begon te dekken en de dampende pannen op tafel zette. Koekepeer werd verzocht plaats te nemen in zijn stoel en een nieuw drama kondigde zich aan. Ik dekte de tafel zoals gewoonlijk, deed hem zijn maaltje in zijn bord, prakte dit een beetje en hij kreeg er zelfs een toefje appelmoes bij. Ook wij namen beiden plaats aan tafel en vulden onze borden. Maar de kleine man? Die veegde meteen zijn bordje aan de kant, “nee”. Wat er toen gebeurde deed mij verbazen. Maar het bevestigde mij ook dat het écht een fase is. Wij zette zijn bordje aan de kant met de boodschap, “oke, geen eten voor jou” en negeerden hem terwijl wijzelf smakelijk ons bordje leeg aten. Aandachtig bestudeerd door onze kleine tafelgenoot, genoten wij van onze maaltijd. Het drama? Dat stopte meteen. Geen gehuil, geen gegil, niets…. De rust aan tafel keerde terug…. Ook het toetje sloeg meneertje af en het tafereel speelde zich opnieuw af. Schaaltje weer weg; “ook geen toetje dus”. Waarna we zelf smakelijk verder aten onder toeziend oog van het kleine mannetje dat aan het hoofd van de tafel zat. Toen het eten op was en het tijd was om af te ruimen, stapte koekepeertje vrolijk uit zijn stoel. Niets aan de hand. …huh?…
Apart voor de kleine man koken of hem wat extra lekkers toestoppen? Dat is wat mij betreft uit den boze. Je eet gewoon wat de pot schaft en anders niet. Want beginnen we daar aan dan geven we de kleine man volgens mij alleen maar zijn zin. En dat is nou precies wat er an de hand is. Het kleine mini-mensje in wording weet dat hij door dingen naar zijn hand kan zetten. Dé leeftijd waarop hij een mening begint te krijgen en doorkrijgt dat hij met die mening iets kan bereiken. Hij zoekt zijn grenzen op en test die van ons. Het ‘niet eten fenomeen’ schijnt prima in dat plaatje te passen. Iets dat bij duizenden kinderen voorkomt en… echt vanzelf weer overgaat.
Moet ik oma geloven dan is deze mama zelf ook door een dergelijke ‘ik eet niet en zet mijn bord op de kop’ periode heen gegaan. En met mij is het ook allemaal goed gekomen. Maar weer even geduld hebben dus totdat ook deze fase weer overwaait