Vaders met een hobby, bij ons thuis woont er zo’n eentje. En niet één hobby, nee tal van. Zelfs zo veel dat vaders bij de geboorte van de kleine koekepeer besloot om toch maar wat bezigheden af te stoten, om ook nog wat quality time over te houden voor het o, zo leuke vaderschap. Eén van die overgebleven hobby’s is waar dit blogje over gaat….Want dat is de hobby die vaderlief het meest beoefend en waar moederlief dan weer halsstarrig probeert enige paal en perk aan te stellen, al dan niet terecht of onterecht. Gamen dus.
Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Playstation 2, 3 en sinds kort prijkt ook de PS4 in ons televisiekastje. Manlief is er helemaal dol op. Zo staat de zwart, glanzende gameconsole bijna dagelijks te loeien bij ons thuis. Dat is al zo vanaf het moment dat ik manlief leerde kennen. En dat is al een behoorlijke tijd kan ik je vertellen, want al bijna 17 jaar zijn de papa en mama koekepeer een setje. Om die reden vind ik dus dat ik er weinig van kan zeggen. Wil ik ook niet, immers ieder zijn ding. Want zo besteed ik weer uren achter boekjes, blaadjes, potjes verf, tekenblokjes, you name it. Maar nu is daar zoonlief. En zoonlief pikt hier natuurlijk wel een gamegraatje van mee. Zo grijpt hij al vanaf dat hij überhaupt grijpen kan, naar de gamecontroller van papa, wanneer deze in een onbewaakt moment ergens onaangeroerd op een tafel ligt af te koelen. Tot grote ergernis van zijn vader, immers speelgoed is het niet. Maar ook tot enigszins, lichtelijk ongenoegen van moeders kant. Want oh jee, nog een gamer in huis? Trekt deze mama dat wel? Is het straks twee tegen één in ’the battle of the TV’? En ‘what about’ buiten spelen? Ouderwets knutselen en freubelen met mama? Vind de koekepeer dat straks wel leuk als hij ook zombies kan schieten, snelle virtuele auto’s kan rijden of mystieke mysteries kan oplossen?
De kleine man groeit dus op met een Playstation, een fenomeen dat voor mij geheel vreemd is. Als kind had ik geen spelcomputer tot mijn beschikking, nooit naar getaald en ook nooit gemist moet ik toegeven. Maar manlief is er wel mee groot gebracht, bij hem thuis was het heel normaal om een spelletje te spelen op een spelcomputer. Waar ik, noem het ouderwets, Ganzenbord en Mens Erger Je Niet deed met mijn ouders, deed de papa van de koekepeer spelletjes als Zelda en Super Mario Bros. Een wereld van verschil dus, wat bij ons thuis nu dus resulteert in een ietwat verschil in opvoedmening.
Ik ben van mening dat gamen voor de kleine blaag niet zo heel verantwoord is. Ga maar lekker buitenspelen, socialiseren, knutselen. Het creatieve en sociale brein moet immers wel gestimuleerd worden, aldus mama. Maar papa denkt daar toch iets anders over. Gamen is evengoed verantwoorde ontspanning, ontspanning anno nu. Ook daarvoor moet je creatief zijn en vooral heel tactisch kunnen denken, aldus papa. Twee meningen, twee werelden dus. Daar moeten papa en mama dus wel snel één opvoedkundige lijn in zien te vinden. Nu is zoonlief nog lang niet toe aan gamen, daar is hij nog echt te klein voor. Maar er mee opgroeien, dat doet hij wel. Grote kans dus dat meneertje dit later, als hij wat groter is, ook gaat doen. En daar heb ik op zich helemaal niet zo heel veel problemen mee, zij het dat er naast het gamen ook gewoon buiten gespeeld, gesocialiseerd en geknutseld gaat worden. Zodat zowel het tactisch vermogen als het creatief en sociale brein van onze kleine vriend zich naar hartenlust kan ontwikkelen.
Ook opvoedmeningsverschillen thuis? Ik ben erg nieuwsgierig naar jullie opvoeddilemma’s.