Mama dagboek #34: fijn om weer thuis te zijn

Wat is het fijn, om weer met zijn allen thuis te zijn…. Herken je dat? Twee weken geleden vroeg één van de oma’s of ze binnenkort weer eens op de kleine man mocht passen. Dat vindt ze zo leuk. Ik kan me dat best wel voorstellen. In een vlaag van verstandsverbijstering, ik noem het maar even zo, zei ik ‘dat kan over twee weken’. Me toen niet realiserend dat ik het ventje zo zou gaan missen. Kijk, het zit namelijk zo… Meestal, en dat komt niet zo heel erg vaak voor moet ik toegeven, hebben we iets als de kleine blaag uit logeren gaat. Hetzij een verjaardag, hetzij een bruiloft of wanneer papa en/of mama het nodig vinden om weer eens naar één of ander festival te gaan (een tak van sport die we post-ouderschap nog wel eens beoefenden, maar nu, in het pre-oudertijdperk, zijn deze uitjes dunner gezaaid dan ooit) Affin… Dit weekend hadden we niks… niets, noppes, nada. Helemaal, maar dan ook helemaal niets. Toch ging de Finneman uit logeren… En mama vond dat eigenlijk heulemaal niet zo leuk.

Ja, natuurlijk gaat het allemaal goed bij oma, vermaakt de koekepeer zich opperbest, kan hij lekker spelen, wordt hij verwend tot en met en komt hij voldoende aan zijn natje en droogje (misschien zelfs nog wel een beetje meer dan thuis). Maar dat was niet waar ik mee zat. Het feit dat we helemaal niets hadden en toch zoonlief moesten uitbesteden aan een ander, dat stak mij in mijn mamahart…. auw! Het klopte gewoon niet en zodoende miste ik mijn kleine vriendje al voordat hij überhaupt bij oma was. Ik ben voor nood maar naar de IKEA gegaan die avond, om mijn tijd een beetje te verdoen. Zeeën van tijd overigens want zonder mijn handenbindertje had een dag ineens weer 24 hele uren. Lang verhaal kort, we hebben hem weer opgehaald… Moe en tevreden, zowel oma als onze kleine man overigens, die het allebei best naar hun zin hebben gehad als je het mij vraagt. Maar gelukkig is mijn kleine koekepeertje weer thuis. Ligt hij weer vredig te snurken, geheel zoals het hoort en waar hij hoort, in zijn eigen bedje. Wat heb ik dat kleine hoopje baby gemist zeg, en wat is dat toch fijn als dat zelfde hoopje weer lekker thuis mag zijn…. Zucht, wat ben ik toch ook een enorme mutsenmama geworden… ‘But I wouldn’t trade it for the world’!