Mama dagboek #21: de babybom

Mijn huishouden van Jan Steen wordt steeds meer compleet. Gisteren kwam daar ineens weer die opruimwoede op ploppen. Toen ik in een poging het rondslingerende, her en der verspreide, bontgekleurde babyspeelgoed probeerde op te ruimen en te centraliseren op een voor mij logische plek in de woonkamer, kon ik niet anders dan concluderen dan dat mijn interieur, en eigenlijk ook mijn exterieur, nu officieel is overgenomen door de kleine man. En nu is diezelfde kleine koekepereman ook nog bijna jarig. Nu heeft hij al een berg met speelgoed waar je meer dan alleen u tegen zegt, maar daar komt natuurlijk straks nog veel meer bij. En ik moet helaas meteen schuld bekennen, dat die berg steeds rianter wordt, daar werken zijn papa en mama hard aan mee.

Zo denken we al een poosje na over een passend cadeau voor zijn allereerste echte verjaardag. Nu het feit er ligt dat het aan babyspeelgoed het hem verre van ontbreekt, moest het iets worden waar hij voor langere tijd plezier aan zal beleven, iets duurzaams. Tja, en dan meteen ook maar iets groots want het is per slot van rekening wel zijn eerste verjaardag. Tjonge, wat een mijlpaal. Affin, een speelhuisje was meteen al een goede kanshebber en dit idee is dan ook al meerdere malen de babycadeaurevue gepasseerd. Zo’n geinig houten of kunststof huisje voor buiten, met een glijbaantje d’r aan of schommel. Nou, het speelhuisje is inmiddels uitgegroeid tot heuse speeltoren compleet met uitkijkposten, touwladders, glijbaan en zandbak. Tja, als je het doet…, dan doe je het meteen ook maar extra goed niet waar? We gaan niet voor het halve speelwerk zullen we maar zeggen….

Moraal van dit verhaal, op zeer korte termijn is niet alleen mijn interieur maar ook mijn exterieur overgenomen door zoonlief. Nu wonen wij niet supergroot, in een tussen(heren)woning in het centrum van ons dorp. Op een prachtig, mooi, rustig pleintje met een grasveld voor de deur en een vrij terrein achter onze tuin. Maar onze tuin zelf is nou niet bepaald wat je noemt een zee van ruimte. Het is ook niet zo dat onze tuin superklein is maar of de totale tuinoppervlakte zich, naast het hebben van een kippenhok, vlonderterras, border met beplanting…ook nog leent voor een ‘huge’ speelhuis annex toren…? Je hoort (of leest) het al, enige twijfel bij deze mama is er. Nou ja, passen doet het speelhuisje vast wel hoor, maar of er veel ruimte voor de papa en mama van de koekepeer overblijft, is de vraag. Nou hoeven we ook heus geen marathon te lopen in ons pittoreske achtertuintje maar een beetje buitenleefruimte is iets wat ik toch wel lekker vindt. Dus na wat pas en meetwerk zijn de papa van de koekepeer en diens mama tot een welgemeend, naar ieders tevredenheid passend compromis gekomen. Speeltorenparadijs wordt geplaatst, zo dat ook zijn mama nog met de beentjes in de zon kan, mocht ze daar in haar drukke bestaan als ‘working mom’ nog enigszins kans voor zien. Om een lang verhaal kort te maken. De keus is gevallen en het speelhuisje annex uitkijktorengevaarte word binnen niet al te lange tijd besteld. Eén ding is zeker, de kleine blaag zal er veel plezier aan beleven.

Oh, ja en binnen… Nou ook de babybom die daar steeds weer opnieuw lijkt te ontploffen, en na zijn eerste verjaardag zich vast tot ware babyatoombom zal ontwikkelen, is na de opruimpoging van de opruimpolitie weer enigszins naar acceptabele vorm teruggebracht. Accepteren is inderdaad het toverwoord. Het is nou eenmaal niet anders. Hoe zwaar ik het ook zal krijgen met mijn opruimwoedepopgingen tot creëren van enige orde in de in mijn ogen Jan Steen achtige chaos…. plezier van onze kleine man gaat toch echt voor een opgeruimd huis.