Bumba in levende lijve, Plopsaland Indoor Coevorden, een uitje om nooit te vergeten

Oog in oog stond meneertje zondag ineens met zijn aller-allergrootste held, Bumba. En wat vond hij dat fantastisch. Ons uitje naar Plopsaland Indoor Coevorden is er dan ook eentje om nooit te vergeten.

Toen we begin van de middag richting het ‘verre’ Coevorden reden, hoopten we op een slapende dreumes op de achterbank. Een dreumes die zijn middagdutje in de auto zou genieten zodat hij opgewekt en uitgerust zou aankomen op de plaats van bestemming. Maar niets was minder waar, want het loopt immers nooit zoals je dat van te voren gepland hebt. Meneertje sliep dus niet, noppes, nada… nauwelijks althans. Precies 15 minuten voor aankomst zakte hij eindelijk in slaap. Toen we de parkeerplaats opreden van het Plopsapark en we de kleine man weer wakker probeerden te maken, hielden we ons hart dan ook vast. Want het humeur is immers nogal bepalend en ik kan me heul goed voorstellen dat wanneer je bruut wordt wakker gemaakt uit een van je beautyslaapjes, dat je daar best chagrijnig van kunt worden, zou ik wel zijn althans. Gelukkig gold dit niet voor onze kleine man. De wuivende Bumbavlag die op de parkeerplaats hing, maakte gelukkig alles in een klap goed.

Meteen al bij binnenkomst was het raak. “Bumba en Bumbalu worden binnen enkele minuten verwacht bij de meet&greet” werd er omgeroepen. We stonden nog in de rij voor de kaartjes toen de twee superhelden van zoonlief aangewandeld kwamen. Zenuwachtig stonden de papa en mama koekepeer te wachten totdat de ingansgcontrolejuffrouw onze kaartjes had gescand en zoonlief had voorzien van een bumbastempel op zijn hand. Met een grits graaide papa zoonlief uit zijn buggy om plaats te nemen voor het podium waar de twee levensgrote clownspoppen al waren begonnen aan hun dansje. Na het dansje was het tijd voor de meet&greet. Ons peertje mocht met zijn grote superhelden op de foto, eindelijk. Papa nam plaats in de rij van kindjes en diens ouders die stonden te wachten op het fotomomentje. Eenmaal aan de beurt gebeurde er iets waar niet alleen wij als ouders van smolten. Vol blijdschap rende hij op de levensgrote gele en rode clowns af. Wat was hij blij dat hij ze eindelijk zag en mocht aanraken. Hij vloog ze beiden in de armen en kon niet ophouden met knuffelen. We zagen vanaf een afstandje hoe ons koekepeertje verdween in de grote knuffelarmen van Bumba en Bumbalu. “Ooh’s en aah’s” hoorden we voor en achter ons. Zelfs omringende ouders en opa’s en oma’s raakten verroerd van het aandoenlijke schouwspel dat zich voor hen afspeelde. Meneertje was er niet weg te slaan. De fotojuffrouwtjes deden hun best de aandacht te trekken van ons mannetje maar hij had alleen nog maar oog voor de Bumbapoppen.

Toen we ons niet veel later richting het podium begaven waar de Bumbashow zou plaatsvinden, en we daar wederom Bumba tegen het lijf liepen, rende meneertje er wederom met een sprint op af. Weer vloog hij de grote gele pop in de armen. Je kon mij al opvegen, maar nu dus helemaal. Inwendig was ik zo trots als een pauw dat hij totaal geen angst had voor deze enorme poppen. Ook de Bumbashow viel in goede aarde. Een peertje dat luidkeels meezong met de bumbaliedjes en samen met alle andere kindjes naar het podium schreeuwde om “Nanadu, Nanadu” op het podium te roepen, bevestigde dat nog eens extra. Na de show hebben we nog een aantal attracties aangedaan. Zo werden de draaimolen, de speelboom en uiteraard de Bumbaspeeltuin met een brede glimlach bezocht. 

Koekepeer was in opperbeste stemming en hij had de tijd van zijn leven. Zijn dag kon niet meer stuk. En die van ons dus evenmin. Het Plopsa-uitje was hiermee een officieel succes. Een uitje om nooit te vergeten!