Fases, we zitten er nog steeds middenin. Met de onlangs gevierde 2e verjaardag van onze koekepeer is de ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ fase namelijk in volle gang. Al geruime tijd zeggen we dus “nee” tegen groente. Hoewel we voorheen DOL waren op groentes als broccoli, andijvie en spinazie, willen op dit moment geen van deze groene vrienden er in. Soms is het zelfs zo erg dat de warme hap helemaal wordt geweigerd. Dan wordt het bord met heerlijk, geurend en met liefde bereid voedsel met een ferme “NEE” aan de kant geschoven. Tja, er zijn avonden bij dat ik denk, dan maar geen eten en dan volstaat wat mij betreft ook alleen een stukje vlees of toetje wel.
Maar er zijn ook dagen bij dat ik toch echt vind dat onze kleine man iets moet eten. En hoewel ik altijd stellig zei dat dit bij mij niet zou gebeuren…. smeer ook ik tegenwoordig wel eens een broodje pindakaas als surrogaat voor de warme maaltijd. En zoonlief weet dit, jaja… dat was natuurlijk te verwachten. Dus steevast, wanneer de voorgeschotelde warme hap meneer niet aanstaat, wordt er gevraagd om een ‘bloodje pinnakaas’. Zelfs de pannenkoeken worden ingeruild voor een droge boterham met de bruinige pindasubstantie, het moet niet gekker worden.
Moraal van dit verhaal? Zoonlief bivakkeert weer eens midden in een ‘ik weiger te eten’ fase. En met al meer van dit soort fases achter de rug te hebben, heb ik er het volste vertrouwen in dat ook deze weer voorbij zal gaan. Dat op een dag, en ik hoop eentje die nabij ligt, er weer stevig met een vork in een broccoliroosje wordt geprikt en deze smakelijk wordt verorberd, zoals we dat gewend waren.