Bevallige verhalen #4: de 20 weken echo

24 weken zwanger ben ik, en dat betekent meteen ook dat het nu 4 weken geleden is dat we ons wederom moesten melden in het ziekenhuis voor dit keer de 20 weken echo. De SEO om maar weer eens een moeilijk medisch woord te gebruiken. Hoewel chromosomaal ons mini koekepeertje 2b glansrijk door al zijn tests is heen gelaveerd, vormde de 20 weken echo voor mij een nieuw obstakel.

Toen we aankwamen in het ziekenhuis begon het meteen al goed. De ziekenhuistopdrukte was in volle gang en het groepje wachtende mensen was nauwelijks meer op een hand te tellen. Na ons te hebben gemeld bij de intakebalie, werden we dan ook vriendelijke verzocht nog even plaats te nemen in de wachtruimte. Anderhalf uur later werden we (ein-de-lijk) door de dienstdoende echoscopiste en verpleegster geroepen om naar de aangewezen onderzoekskamer te gaan. Het echo-apparaat en bijbehorende beeldschermpjes draaiden al op volle toeren en ik kon meteen plaats nemen op het onderzoeksbed. De echoscopiste deed nog even wat vooronderzoek op haar computer en concludeerde dat dit een wel erg spannend onderzoek voor ons moest zijn gezien onze voorgeschiedenis. Peentjes zwetend van de zenuwen kon ik dat alleen maar beamen. Gelukkig stelde zij en de verpleegster alles in het werk om ons zo snel mogelijk op ons gemak te laten voelen. Puntsgewijs en duidelijk verklarend wat ze deed, liep ze het echo-onderzoek door.

“Prachtig”, klonk het naast me, “mannetje ziet er prachtig uit”, klonk het weer, “kijk nou wat een pracht kindje”, bevestigde de echoscopiste ons wederom. Alle punten werden probleemloos afgevinkt als goedgekeurd. Armpjes, beentjes, vingertjes, teentjes, hersentjes, hartje, kamertjes, niertjes, blaasje, maagje … alles zat erop en eraan. En alles leek prima in orde. Gemiddeld en precies zoals het moest zijn volgens de termijn. Wat een opluchting, tranen van blijdschap kon ik niet onderdrukken (sorry, hormonen). De verpleegster rukte een doos tissues open en ik veegde mijn gezicht droog. De echoscopiste ging verder met haar lijstje. Het kleine wezentje dat voor ons op het beeldscherm druk heen en weer bewoog, slaagde glansrijk voor de test.

“We gaan hem nog even in 4D bekijken”, gaf de echoscopiste vervolgens aan. Tot nog toe hebben we het geluk gehad bij elke 20 weken echo een 4D beeld van het wezentje dat in mij groeit te kunnen zien. Ik was dan ook erg blij om te horen dat ons ook nu weer zo’n sneak peak in mijn buik was gegund. Ingezoomd op het gezichtje van ons mini koekepeertje deed de echoscopiste een hartverwarmende ontdekking. “Zo, die lijkt wel erg veel op wat er op uw armen is getatoeëerd mevrouw?” En warempel, ook wij zagen duidelijk de overeenkomsten. Weer werd ik emotioneel. Niet alleen om het feit dat alles goed leek te zijn (voor zover dat natuurlijk op een echo te zien is), maar ook dat zo duidelijk te zien was dat al onze kindjes zo op elkaar lijken, nu al. Onze kindjes… Broertjes en zus!

Het onderzoek werd afgesloten en de echoscopiste griste een hele rits echofoto’s uit het apparaat die we overhandigd kregen. Ze liet ons nog even alle grafieken zien en verduidelijkte nog eens extra hoe goed het mini-mannetje uit deze test is gekomen. We bedankten de verpleegster en echoscopiste en namen met een tevreden gevoel afscheid. Ja, ik voelde opluchting, eindelijk. En blijdschap, dat voelde ik ook. Ik kon het niet nalaten te denken; ‘zou het dan toch goed komen? Word ik misschien toch nog een keer moeder? Zou het echt?’

Garanties en zekerheid heb je natuurlijk nooit, zoveel wijzer zijn wij inmiddels wel geworden. Maar ondanks alles wat we hebben meegemaakt, mag ik mijzelf toch maar gelukkig prijzen met 3 van zulke prachtige kindjes. De kindjes die duidelijk allemaal een productie van ons zijn. De kindjes die zelfs in mijn baarmoeder al op elkaar lijken. Die kindjes; zij maken mij de gelukkigste vrouw op aarde. De moeder die ik voorheen dacht nooit te worden. Een trotse moeder. De trotse moeder van 3.