Mama dagboek #19: bootje varen, koffietje drinken, varen we door de Biesbosch

Weer een weekendje weg. Het luxe leventje schijnt ons aardig toe te lachen. En waar ons eerst nog met name slecht weer, regen en wind voorspeld was, scheen het zonnetje toch nog opperbest daar in die Biesbosch. De Biesbosch, daar zaten we, in een vakantiepark pal aan het water, tussen het Hollands Diep en de Dordtse Kil. Met oma, opa en de oom en tante van onze kleine man, dit keer van de andere (schone) kant van de familietak. Vrijdag in de namiddag vertrokken we wederom met afgeladen auto, baby en hondenspul richting vakantieadres. Lekker!

De volgende morgen begon de dag vroeg. En vroeg in de veren betekent meteen ook ruimte voor een druk program. Het zonnetje lachte ons warm toe. Alle reden dus om lekker op pad te gaan. Even verderop van de camping bleek een open dag van de KNRM aan de gang te zijn. Brandweerwagens, reddingsboot en helikopter werden uitgerukt om demootjes weg te geven aan het eromheen verzamelde publiek. Leuk natuurlijk om ook even met de kleine man naar toe te gaan. Hoewel meneer niet veel oog had voor alle commotie was alleen al de wandeling, langs het water met alle voorbij varende schepen, de moeite van het tripje waard. Volgende activiteit op het weekendjewegmenu was een rondje door de oude binnenstad van Dordrecht. Wat een prachtig, oude stad is dat zeg… Het rondje bracht ons door oude, smalle straatjes, langs nostalgische huisjes en winkeltjes. Ook een bezichtiging aan de Onze-Lieve-Vrouwekerk was onderdeel van het dagmenu. Mooie, grote kerk die ook onze kleine vriend wel kon waarderen. Want oh, of liever gezegd ah, wat galmde die kerk lekker. Ik kon mijn kleine vriend aan de andere zijde van het heilig bouwwerk nog luidkeels horen ah-en en oh-en. Hilarisch! Na bezichtiging van het christelijk onderkomen stuitte we even verderop op een klein kroegje annex lunchroom genaamd ‘Finn’s’. Omdat de maagjes toch al knorden, concludeerden we dat dit geen toeval kon zijn en dat we hier dus wel onze lunch moesten genieten. Zo gezegd, zo gedaan. Even heerlijk wat gedronken en gegeten met Finn bij Finn’s. Toen de buikjes weer gevuld waren en de dorst gelest vervolgden we ons rondje door de oude stad. Na een korte opfrisbeurt en klein bijslaaprondje einde middag, besloten we ook om ’s avonds Dordt weer aan te doen voor een gezellig etentje met z’n allen. In een leuk, hip restaurantje in een oud pand aan de kalkhaven hebben we een heerlijke maaltijd genuttigd. Onze koekepeer heeft er overigens zeer weinig van meegekregen omdat de binnenkant van de oogjes klaarblijkelijk een stuk interessanter waren dan de binnenkant van het restaurant. Of was het toch de adembenemende oude stad die voor de vermoeidheid heeft gezorgd. Affin, last hadden we weer niet van de finneman en ook dit uitje ging ons als gezinnetje prima af.

Dag twee van het weekendje Biesbosch leidde dit keer ook echt naar de Biesbosch. Hoewel het zonnetje het grotendeels liet afweten en de regen zich helaas wel liet zien, besloten we toch een boottochtje te gaan maken. Ik moet zeggen, alleen al bij het idee brak het angstzweet mij uit. Als schipperskind geboren en met twee zeebenen van heb ik jou daar was mij dit gevoel van onbehagen toch wat vreemd. Varen met zo’n kleine koekepeer leek me namelijk nogal een spannende aangelegenheid. Want oh, wat was ik bang dat het menneke overboord zou vliegen. Hele rampscenario’s van omslaande boten speelden zich af in mijn hoofd. Toen de koekepeer in zijn zwemvest werd gehesen en deze ook nog eens ruim twee maten te groot was, voltrok er zich een ware horrorfilm in mijn gedachten. Eenmaal in de boot gestapt en al varend ontdooide deze mama gelukkig wel. Bleek allemaal reuze mee te vallen. Baby vloog niet overboord, boot sloeg niet om, nee niets van dat alles was waar. We fluisterden met onze fluisterboot zachtjes door de watertjes van de Biesbosch om drie kwartier later heelhuids weer aan te meren aan één van de steigers waar vandaan we even geleden waren vertrokken. Dat viel dus reuze mee, dat vaaravontuur.

De volgende morgen was het alweer tijd om richting huis te gaan. Het weekendje Biesboschen zat er weer op. We besloten dicht bij huis nog even een bezoekje te brengen aan een grote kinderboerderij annex speeltuin bij wijze van afsluiting. Ezels, koetjes, geitjes en andere dieren werden weer met veel plezier toegewuifd door onze koekepeer en er was zelfs nog even tijd om te schommelen en te wipwappen. Toen de oortjes weer begonnen te jeuken en de pietjes weer hun intrede hadden gemaakt, besloten we op huis aan te gaan. Wederom een plezierig uitje waar mijn gezin zich weer finntastisch doorheen heeft geslagen. Dat uitgaan, waarvoor ik in het begin, toen de kleine koekepeer nog een kleine koekepeer was, nogal eens wat beren van de weg heb moeten halen… gaat mij steeds beter af!