Mama dagboek #12: geen pretje

Wie dat bedacht heeft… een melkgebit. Eerst al die pijn en moeite, bloed, zweet en tranen, om ze te krijgen. Om vervolgens doodleuk straks alles in te wisselen voor een echt grote mensengebit. Werkelijk waar, wat een hoop gedoe voor iets tijdelijks zeg.

Affin, het gloeiwarme babyhoopje van gisteren heeft ook vandaag nog steeds de temperatuur van een kacheltje. Maarrr, en wel met een hoofdletter M, voelde en zag ik daar niet twee grote witte bobbeltjes, precies daar waar de twee boven voortanden vermoedelijk hun plaats gaan krijgen in het melkgebit van zoonlief? Ja hoor, daar is tie dan, de reden van de slapeloze nachten van de afgelopen dagen én de schuldenaar van de hangerige, kleine man met ontroostbare pijntjes.

Geen pretje om als moeder je kind zo te moeten zien lijden. Want lijden, dat is het wel hoor. Gelukkig kun je je daar als volwassenen vrij weinig tot niets meer van herinneren. Nu maar hopen dat de bobbeltjes zich snel zullen omvormen tot twee hagelwitte voortanden! Oei, wat groeit hij toch hard.