Mama dagboek #6: opruimwoede

En dan ineens is het daar…. dat gevoel dat je alles MOET opruimen! Af en toe word ik er gek van, het enige wat ik dan zie is troep. Rondslingerende spullen, prullaria en andere… troep… met een hoofdletter T.

Uiteraard werk ik er zelf ook aan mee, aan die zogeheten troep, en een gezellige rommel vind ik het in de meeste gevallen. Maar zo nu en dan, dan voelt het bekneld en wil ik opruimen. Weg met alles! In deze manies van opruimwoede vlieg ik door de kamer heen en verschuif ik spullen van hot naar her en van hier naar daar. In de hoop wat meer structuur aan te brengen in de chaos. Chaos die er in de meeste gevallen niet eens is en die ik zelf alleen zie.

Met aangelopen rood hoofd sjouw ik dan de spullen die mij in de weg staan naar de hal voor hun reis richting de zolder om nooit meer het daglicht te zien. Of ik parkeer de in mijn ogen niet op zijn plek zijnde bagage naar de achterdeur, in voorbereiding op een verhuizing richting garage. In zo’n opruimmanie is ook menig item wel eens in de prullenbak of oud papierbak beland, welke daar, bleek later, nooit in terecht had mogen komen…. oeps. Je kunt je voorstellen, niet iedereen is altijd even blij met mijn opruimaanvallen.

Na zo’n wervelwind opruimrondje en nadat ik mijn inziens wat meer orde heb geschept in de chaos, krijg ik weer rust. Hè, hè. Dan pas kan ik rustig gaan zitten. Sinds ik mama ben, en naast het vele nekbrekende hondenspeelgoed ook het bontgekleurde babyspeelgoed links en rechts door ons huis gesitueerd ligt, betrap ik mijzelf steeds vaker op deze terugkerende opruimmanies. Ik weet dat ik dit niet kan volhouden want naarmate onze kleine kerel steeds groter zal groeien, zal ook zijn speelgoed meegroeien. Zaak is het dus om hem het kunstje zo vroeg mogelijk te leren. Opruimen nadat je iets niet meer gebruikt. Want een opgeruimd huis betekent een opgeruimd hoofd. In ieder geval mama’s hoofd.