Mama dagboek #53: de tweede komt er bekaaid van af, moederen over 2 zoons

Met dat mijn verlof er bijna opzit, vond ik het wel eens tijd om terug te blikken. Want deze verlofperiode heb ik totaal anders beleefd dan bij onze eerste zoon.  En ik moet iets bekennen. Die tweede zoon van ons, komt er af en toe maar bekaaid van af. Die moet het doen met echt een stuk minder aandacht van mijner zijde. Althans, zo voelt dat soms. En dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk. Dus lieve knorrepiet, bij deze… ik hoop dat je het mij niet kwalijk neemt…

2 zoons, wat een rijkdom! Ik had het al eens gezegd geloof ik.  Maar nu de keerzijde, ik moet mijn aandacht verdelen. In de spagaat, mijzelf opsplitsen, dupliceren… Kort gezegd; ik bedien zonenlief met 2 handen tegelijk. En dat is is nog best lastig kan ik je verklappen. Waar ik bij de eerste kleine blaag in ons huis alle tijd en aandacht voor hem alleen had, is dat dus voor onze tweede zoon compleet het tegenovergestelde. Het voelt dan ook vaak dat ik onze tweede tekort doe, en dat doet soms best pijn. Want ons kleine knorrepietje ligt veel vaker in de box dan onze oudste zoon. Net als dat de wipstoel en draagzak vele malen meer benut worden dan voorheen. Ook zit ons kleinste mannetje veel minder bij zijn mama dan de oudste destijds. Want wanneer ik net even met de allerkleinste in de weer ben, komt de oudste om de hoek zeilen… letterlijk! En dat betekent eigenlijk altijd dat ik babylief maar weer neerleg.

Als 2-jarig peuter heb je natuurlijk reuze veel aandacht nodig. Dat vind onze peuter koekepeer althans wel en is daar dus ook de ganse dag druk mee om ook mij daarvan te overtuigen. Echt veel tijd heb ik dus niet om aan ons kleinste mannetje te geven. Want hupsakee, daar is peuterlief weer. Ben ik bijvoorbeeld verzeild geraakt in een goed babygesprek op niveau, dan verschijnt er niet veel later een peuterhoofdje in mijn gezichtsveld die de conversatie een hele andere kant op stuurt. Zit ik even met baby op schoot, dan wordt er uit alle macht gesjord aan moederlijke ledematen omdat de nog vrije knie blijkbaar uitnodigt om op te gaan zitten…. en als we er dan zitten, is het slechts een kwestie van tijd wanneer ook de andere knie veroverd wordt. En zo kan ik nog tig andere situaties bedenken waarin ik mijzelf het liefst in 2en zou willen delen om allebei mijn kinderen van de verdiende aandacht te kunnen voorzien.

Kortom; ik mis het! Die toegewijde aandacht die ik kon geven aan onze oudste zoon. De dagen dat ik constant met het kleine koekepeertje in de weer was. Dat mis ik bij onze jongste. Die laveert echt tussen alle opvoedende, huishoudelijke en werkende bedrijven door. En ik geloof echt niet dat hij daar minder van wordt hoor, hij weet immers niet beter. Maar soms voelt het voor mij alsof ik zoveel mis. Want mijn verlofperiode is echt als een poep en een scheet voorbij gevlogen. En zo is ook die kleine fragiele baby ineens, in een oogwenk baby-af… Hij lacht al voluit, is inmiddels 6 kilo’s schoon aan de babyhaak en heeft voorgoed afscheid genomen van zijn allereerste kledingmaat… “Huh? Wanneer is dat gebeurt?”

Alle clichés zijn weer waar… je knippert een keer met je ogen en ze zijn groot. En met een 2e blaag in huis? Lijkt dat alleen maar sneller te gaan.