Mama dagboek #54: winkelen met een peuter… een uitdaging

We deden het onlangs, winkelen met een peuter. Een stuiterende, rond rennende, vanwege niet willen slapen vermoeide, nee-zeggende, eigenwijze, soms ook best lieve, maar niet tijdens het winkelen… peuter. En wat is dat een uitdaging zeg!? Een uitdaging die je geduld als ouders aardig op de proef stelt…

Het was op een zekere morgen, toen we een weekendje België aandeden, dat we besloten te gaan winkelen. Na het zien van zwembad, ballenbakken en andere peuteranimatiegeweld, besloten we dat ook de papa en mama koekepeer wel eens mochten genieten van iets wat zij zelf leuk vinden… precies, shoppen dus! Nou, dat hebben we geweten. Toen we die bewuste morgen in de auto sprongen, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. We zouden eerst een antiekmarkt aandoen in Tongeren om vervolgens door te rijden naar de natte shopdroom van menig shopfanaat; het Outlet Centre in Maasmechelen. In Tongeren liep ons peertje nog vrolijk mee langs alle kraampjes vol met oud, antiek en ander (zelfs voor een peuter blijkbaar) interessante koopwaar. Hij had het maar wat naar de zin. Mooi dachten wij, so far so good. Maar naief als wij waren, bleek de stemming al gauw om te slaan.

Gepland hadden wij… en hoe STOM kun je zijn om te denken dat je als ouder van een peuter ook maar IETS kunt plannen… dat meneertje wel even een uiltje zou knappen wanneer we met de auto het eindje naar Maasmechelen zouden tuffen. Dat we dan zouden aankomen met een fris uitgeslapen, lieve, brave, welopgevoede, goed luisterende, voorbeeldige peuter. Niets, maar dan ook heulemaal niets, was minder waar. Want tukken ging hij niet. Noop, uit volle borst en vechtend tegen de slaappietjes werden in plaats daarvan allerlei peuterliederen vanaf de achterbank ten gehore gebracht om maar vooral niet in slaap te sukkelen… stel je voor. Toen we dus een tijdje later arriveerden bij het shopping Walhalla, bleek onze kleine telg op! Op van de moeheid, vervelend, geen land mee te bezeilen, niet in de stemming… had ik het al gezegd? … Vervelend.

Als een wilde peuterpuber rende meneertje onder alle kledingrekken door. Hij veegde ongegeneerd kledingstukken van de kant, liep met lege kleerhangers te zwaaien en zette zijn vette vingers te pas en te onpas op spiegels en ander glimmend winkelmeubilair. Wat we ook probeerden, hem tot kalmte bedaren konden we niet. Stuiterend stoof onze peuterpuber door de winkelstraat op de voet gevolgd door een papa of mama die inmiddels beiden het schaamrood op de kaken hadden staan. We besloten hem dan maar vast te binden in de buggy. BIG mistake, bleek niet veel later. Hij was het er niet mee eens en dat mocht heel het Outlet Centre horen, zoveel was duidelijk. En hoewel we vastbesloten waren om ons geplande shopuitje ’till the end’ te volbrengen, leek opgeven en terugkeren naar ons huisje toch het meest voor de hand liggend.

Tot ik aan het einde van de winkelstraat een speeltuin ontdekte… YES, nog nooit was ik zo blij met een glijbaan. Meteen griste ik de kleine terrorist uit zijn buggy en snelde met hem naar de vrolijk, gekleurde speeltoestellen. Ik deponeerde het mannetje in één van de klimhuisjes bij de andere kindjes die hoogstwaarschijnlijk in het zelfde ‘ik wil niet winkelen’-schuitje zaten. Uitgeput doch opgelucht nam ik plaats op een bijgelegen bankje en voegde mij bij de ouders die overduidelijk ook in het ‘mijn peuter wil niet winkelen’-schuitje zaten.

Gelukkig verscheen er niet veel later toch weer een lach op het gezicht van onze kleine peuterpuber, en dus ook op dat van mij. Saved by the play yard zullen we maar zeggen.

Hebben jullie ook een peuterpuber die niet van winkelen houdt? Hoe pakken jullie dit aan?