Mama dagboek #48: zonder koffie zou deze mama het niet volhouden

Herken je dat? Het is vroeg in de ochtend en gehuil, of eigenlijk meer gejammer want huilen is het nog niet echt, klinkt vanuit de babykamer. Tijd voor een voeding. Je probeert je ogen open te doen, en open te houden, want het lijkt immers nog maar zo kort geleden dat je ze dicht deed. Je hijst jezelf uit bed en kan nog net de puf vinden om een badjas aan te trekken. Je strompelt naar de babykamer en checkt het gepruttel in het ledikantje. Vlug een speen erin want het andere grut in de kamer ernaast moet eigenlijk nog heel eventjes lief blijven slapen. Je slaapwandelt de trap af en knipt een lampje aan. Bah, fel licht… Met een 5 op de klok kunnen je ogen eigenlijk nog geen licht verdragen. Daar zijn ze niet voor gemaakt, de mijne niet althans. Je pakt een flesje van het aanrecht en start met het maken van de voeding. Op volautomatische piloot voltrek je de handelingen die je zijn voorgeschreven door de kraamhulp afgelopen week. Flesje klaar… je strompelt weer naar boven. Tilt het kersverse babywaar uit zijn bedje. Je peutert aan knoopjes (veul te veul knoopjes) van het rompertje en/of boxpakje en trekt baby’s kleertjes uit. Verschoont een luier, en hoopt dat het dit keer zonder smeren gaat, want gek genoeg poept en plast ons babyexemplaar altijd net wanneer hij ontdaan is van zijn luier. Wanneer alles weer schoon en fris is, flesje leeg en er geboerd is, is het tijd voor…. KOFFIE! HEUL VEUL KOFFIE!

Want zo weinig koffie als ik dronk tijdens mijn zwangerschap, zoveel drink ik nu. Ik heb mijzelf nog net niet met een infuus aangesloten op mijn koffiebonenmachine. Want de gebroken nachten beginnen nu na 2 hele weken zijn tol inmiddels aardig te eisen. Dat in combinatie met een lijf dat giert van de zwangerschapshormonen, een rond rennende peuter van bijna 2 die het allemaal nog maar moeilijk kan bevatten en 2 draken van boxers die eigenlijk best heel lief zijn maar gewoon altijd op het verkeerde moment voor mijn voeten lopen, maakt koffie tot mijn beste vriend. Pure, zwarte, sterke koffie! Want ik was even vergeten hoe die eerste babyweken zich ook maar weer voltrokken.

Oke, dit klinkt als een verschrikkelijke klaagzang die eigenlijk niet op zijn plek is voor een nieuw geworden kersverse mama die op een blauwe wolk zou moeten zweven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar voor de rijkdom die boven in ons babykamertje ligt. Maar een blauwe wolk…? Momenteel is het meer een donker bruine, koffiekleurige wolk moet ik bekennen. Want zonder koffie zou deze mama het niet volhouden ben ik bang.