Bevallige verhalen #12: de kraamtijd

Het lijkt alweer zo lang geleden, maar dat is het nog helemaal niet. Het is zelfs nog maar een kleine twee weken terug dat onze kraamhulp afscheid van ons nam. Tijd dus om terug te blikken op mijn kraamtijd. De kraamtijd waarvan ik mij had voorgenomen om dit keer echt van te gaan genieten. Maar wat achteraf bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Want angst om ons kleinste mannetje alsnog te verliezen overschaduwde ook deze kraamtijd.

De kraamhulp, ze kon weer bij ons komen

De kraamhulp die dit keer bij mij kwam kramen, was dezelfde vrouw als die bij onze vorige zoon was geweest. Zij heeft mij in de vorige kraamtijd, na het verlies van onze dochter en de geboorte van onze eerste zoon, zo goed ondersteunt dat ik heel graag wilde dat ze ook nu weer bij mij zou kramen. Gelukkig lukte dit en kregen wij alle medewerking van de kraamorganisatie. Het was nog even spannend omdat onze kraamhulp nog een voorkeursgezin had dat gelijktijdig met mij zou bevallen. Maar het geluk was met ons en ik beviel eerder dan het andere gezin waardoor ze weer bij ons kon komen. Na de bevalling mochten we meteen naar huis. Alles ging goed en medisch gezien was er geen enkele reden om langer in het ziekenhuis te blijven. Toch voelde ik mij onzeker over die eerste nacht thuis. Daar zag ik echt als een berg tegenop. Dan is het fijn als er iemand naast je bed staat die weet wat er speelt en die je op een professionele manier gerust kan stellen. Die eerste nacht verliep gelukkig heel goed. Ons kleinste mannetje sliep als een babyroosje en meldde zich netjes voor iedere voeding. Hij was tevreden en rustig en dit hielp mij er wat meer vertrouwen in te krijgen. De volgende morgen stond onze kraamhulp alweer vroeg voor de deur en zo begon dan echt mijn kraamweek.

Onzekerheid dragelijk maken

Ik, mijn partner en onze oudste zoon werden ontzettend goed verzorgd. Ook ons kleinste mannetje ontbrak het aan niets. En ik denk dat mijn huis nog nooit zo schoon is geweest. Elke dag verraste onze kraamhulp ons weer met een nieuwe fruitige creatie, die ik vandaag de dag nog steeds enorm mis. Bovendien stelde ze mij enorm op mijn gemak en praatten we veel over mijn onzekerheden. Ze voelde precies aan wanneer ik het even niet meer zag zitten. Ons kleinste mannetje dronk goed, poepte en plaste als een malle, maar groeide bijvoorbeeld wat minder. Het ene moment kwam hij aan en het andere moment viel hij weer af. Zijn geboortegewicht leek hij maar niet te willen halen en dit baarde mij natuurlijk erg veel zorgen. Gelukkig deed mijn kraamhulp er alles aan om deze onzekerheid voor mij dragelijk te maken. Woog ons mannetje wanneer ik dat wilde, belde de verloskundige bij elke twijfel die ik had en vertelde mij herhaaldelijk dat er echt niks verontrustends met ons mannetje aan de hand was.

Als je mij nu dus vraagt, twee weken na mijn kraamtijd, hoe het me is bevallen dit keer? Dan antwoord ik deze vraag toch met goed. Want ondanks alles heb ik genoten van alle goede zorgen en mijn 3 mooie mannen. De kraamtijd die mogelijk wel eens mijn allerlaatste zou kunnen zijn. Maar zeg nooit, nooit… je weet het immers maar nooit!