Mama dagboek #46: “NEE”, de peuterpubertijd

Ja hoor, daar is tie dan… Hoewel we op een haar na 2 jaar zijn. Is de peuterpubertijd in huize Roelina’s nu toch echt aangebroken. “NEE!” is het alom en we willen ineens helemaal niks meer. Niets, nada, noppes. Zelfs de vraag of we ook nog “JA” kunnen zeggen, wordt stellig en vol overgave met een dikke, vette, onmiskenbare “NEE!” beantwoord. En waar het eerst nog een bescheiden “nee, nee, nee-tje” betrof. Wordt er nu met ferme kracht een “NEE!” geproduceerd waar je werkelijk “U” tegen zegt. En niet 1 keer… Nee, de “Nee’s” vliegen je momenteel om de oren. De peuterpubertijd!

Het begon afgelopen weekend. Al is het is al wel een tijdje aan de gang en is deze periode zachtjes aan ingeluid door een fase waarin er voorzichtig werd geëxperimenteerd met kleine “nee-tjes”. Dit weekend is de “NEE!”-bom echt gebarsten. Zondagmorgen, bij het traditionele broodje en flesje melk aan tafel, ging alles nog gesmeerd. We kletsten gezellig wat, zongen liedjes en aten smakelijk van ons broodje. Toen het broodje op was, werd er vriendelijk gevraagd “pelen?”, waarna we leuk hebben gespeeld met duplo, puzzels en autootjes. Maar toen was de “ja”-koek blijkbaar op. Een norse frons verscheen er op het gezichtje van mijn kleine vriend en als blikken konden doden…. Mama was de sjaak.

Puzzelstukjes werden bruut van tafel geveegd, en telkens als ik deze weer opraapte om lief (tja, wat een illusie hé), verder te gaan puzzelen, werden deze weer grof op de grond gemieterd. “Ah, finnie niet doen”, probeerde ik nog maar deze poging tot bedaren werd niet minder beantwoord dan met een sluw lachje om nogmaals de boel van tafel te vegen. “NEE!”, was het. De toon was gezet en zo ging het eigenlijk de hele dag door. Alles was “NEE!” “Wil je drinken?” “NEE!” “Zullen we een eindje gaan wandelen?” “NEE!” “Kom, we doen even je schoenen en je jas aan” “NEE!” “Bumba kijken?” “NEE!”. Ook mijn andere pogingen om er een gezellige zondag van te maken, slaagden niet. Kleurpotloodjes vlogen door de kamer, de klei werd aan de honden gevoerd, de memory stukjes werden met doos en al terug in de speelgoedbak gekieperd. “NEE!” “NEE!” “NEE!” Ook met het eten bleef “NEE!” de boventoon voeren. Ging het meneertje niet snel genoeg? Was het eten op zijn bordje nog te warm? Kreeg hij zijn vleesje niet aan zijn vork? Dan schoof de koekepeer zijn bord over de tafel en kegelde hij zijn bestek op de grond. “NEE!” “Toetje dan maar?” “NEE!” Wat hij natuurlijk vervolgens wel gewoon smakelijk op at. Althans, totdat hij dacht dat hij er ook wel mee kon gaan schilderen…

Toen de dag ten einde kwam, keken de papa en mama koekepeer elkaar vermoeid aan. “Wat een portret is het ook” bracht de papa koekepeer nog uit. En dat kon ik alleen maar met “JA!” beantwoorden.

Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Want lief is de kleine man nog altijd en ergens diep van binnen ben ik apetrots op hem dat hij zijn eigen mening gaat ontwikkelen. Want dat hoort er toch een beetje bij. Koppigheid, driftbuien, grenzen verleggen het zijn allemaal middelen die ervoor zorgen dat hij zijn eigen persoonlijkheid ontwikkelt. Middelen waardoor hij zelfstandiger wordt en straks, later als hij groot is, op eigen benen kan staan. En ach, zijn moeder schijnt er vroeger ook een handje van te hebben gehad, en daarmee is het ook (redelijk) goed gekomen. Dus daar is het toverwoord weer, “het is een FASE!” En het gaat dus vast ook wel weer over. Even een tijdje de tanden op elkaar. Pak een beet een jaar of twee (jaiks), want dan schijnt de peuterpubertijd voorzichtig zijn einde te naderen. We maken onze borst nat!