Bevallige verhalen #1: gelukkig zeker, maar zeker nog altijd niet

Ja, dat ben ik… Ik kan er al tijden niet meer omheen gezien mijn omvang, en al onze familie, vrienden en kennissen zijn inmiddels ook wel bekend met het fenomeen. Maar het zo breed uitmeten als het hier noemen? Voor anyone to see? Dat heb ik nog niet eerder durven doen. ‘Waarom niet?’ hoor ik je denken… Nou dat ligt gewoon nogal gevoelig. Want daar gaat een hele geschiedenis aan vooraf. En waarover heb ik het dan? Ja, ik ben weer zwanger. Gezinsuitbreiding (als alles goed mag gaan) in huize Jan Steen. Koekepeertje no. 2 is on the way, of ook wel Roy 3.0 (de baby-werktitel) genoemd. 3.0? Ja, dat lees je goed. Want dit is mijn derde zwangerschap. Dit wordt ons derde kindje. En zoals je eerder al wel hebt kunnen lezen, is dat nu meteen ook waarom ik het niet goed van de daken durf te schreeuwen. Want gelukkig dat ben ik zeker, maar zeker dat ben ik nog altijd niet.

Ons eerste kindje, onze lieve dochter mocht helaas niet lang bij ons blijven. Twee weken om precies te zijn. Na een probleemloze, relatief zorgeloze zwangerschap kwam zij, naar het leek, blakend van gezondheid in een mum van tijd ter wereld (binnen 2 uur maar liefst). Het geluk kon niet op. Ze was werkelijk prachtig, puntgaaf en een fijn, mooi meisje. Alle mogelijke onderzoeken die je in een eerste zwangerschap worden aangeboden hebben we doorlopen, want we wilden zoveel mogelijk problemen uitsluiten. De combinatietest, de SEO (20 weken echo), verschillende groeiecho’s (ze bleek een kleine meid te zijn), een GUO… Alles wees uit dat onze klein, maar fijne, meid gezond was. Ook toen zij ter wereld kwam, werd ze bestempeld met een APGAR score van een 9. BAM! Hoger kan bijna niet. Wat kon er nog misgaan, nou een heleboel dus. Want na 16 uur bleek onze mooie meid niet volledig volmaakt te zijn. Ze werd langzaamaan blauw en belandde uiteindelijk op de Intensive Care afdeling van het ziekenhuis waar ik nog verbleef vanwege een operatieve ingreep na mijn zwangerschap. De volgende dag zouden we eigenlijk naar huis gaan, maar zover is het nooit gekomen. Na een vermoeide, angstige nacht en dag, bleek dat onze dochter in het ziekenhuis waar wij op dat moment verbleven niet verder geholpen kon worden. Het team van artsen dat zich om haar heen had verzameld kon er maar niet achter komen wat ze had, noch verbetering in haar situatie bewerkstelligen. De enige optie die we nog hadden was overplaatsing naar een academisch ziekenhuis, waar wij helaas na twee weken alsnog afscheid van haar hebben moeten nemen. Onze lieve Jasmijn leed aan de zeer zeldzame aandoening ACD. Het hele verhaal en het hoe en waarom, kun je lezen op Jasmijn’s blog.

Moraal van dit verhaal, een zwangerschap is voor mij hierna nooit meer hetzelfde geweest. Bij ons kleine meneertje koekepeertje niet, evenals de zwangerschap die ik nu beleef. Ondanks alle onderzoeken die ik in mijn tweede en nu mijn derde zwangerschap ondergaan heb, waarvan de uitkomsten gelukkig positief waren, blijf ik toch angstig. Van de daken schreeuwen durf ik het dus nog altijd niet. Al ben ik apetrots en diep van binnen echt dol- en dolgelukkig. Toch wil ik proberen er deze keer van te genieten. En ik hoop dan ook dat het delen van mijn verhaal daar een stukje aan bijdraagt. Daarom neem ik jullie onder de noemer van ‘bevallige verhalen’ mee in mijn reis op weg naar ons gezinnetje.