Sinterklaasintocht 2015: vol verwachting klopte ons hartje

Vorige week was het dan eindelijk zover. De Goedheiligman kwam aan in ons koude kikkerlandje vanuit het verre Spanje met zakken vol cadeautjes. Dit jaar gebruikte de Sint de haven van Meppel als eerste aanlegplaats. En dat treft, want laat dat nou net de plaats zijn waar mijn ouders wonen. In de 34 jaar dat ik op deze wereldbol rondloop heb ik de echte Sint Niklaas nog nooit in het eggie mogen aanschouwen. Maar nu, moeder van een koekepeertje, kwam daar dé gelegenheid om de Landelijk intocht van Sinterklaas mee te maken. Joepie. Vol verwachting klopte in elk geval mijn hartje.

’s Ochtends in alle vroegte zijn we met ons voltallige gezinnetje richting Meppel gereden. Ons koekepeertje nog in het ongewisse over wat we überhaupt zouden ondernemen deze dag. We parkeerden onze auto buiten de stad en gingen te voet verder richting Sinterklaas gedruis. Hordes mensen met zingende, kleine, verklede pietjes aan de hand bewogen zich eveneens richting het centrum van Meppel. Hoewel we vreesden voor grote drukte viel het aangekomen in het centrum best mee. Ja, er waren een hoop mensen op de sinterklaasbeen, maar vrijwel meteen wisten wij ons een aardig plekje te bemachtigen langs de route, waar we in spanning afwachten op het arriveren van de Sint en zijn pieterbazen.

Plots werden we opgeschrikt door twee luidde scheepshoorns die aankondigen dat hij in aantocht was. Her en der begonnen al wat kindjes te zingen en onrustig heen en weer te drentelen. Onze kleine peer zat op de nek van papa om zich heen te kijken naar al wat er om hem heen gebeurde, niet wetende wat hem te wachten stond. Het ongeduld sloeg al wat toe want wachten duurt lang, en dat geldt zeker voor de allerkleinsten onder ons. Maar toen de kleine stoomboot (waarop de Sint en de pieten vanaf de eigen grote stoomboot zouden overstappen) voorbij voer, die onze kleine man met grote, verbaasde, doch enthousiaste ogen aanschouwde, wisten we het zeker; ”hij komt, hij komt”. Luttele minuten later renden de zwarte pietjes al pepernoten strooiend voorbij. Waarop ook de boot vol met pieten en uiteraard de Sint himself voorbij kwamen varen.

De kleine blaag was duidelijk onder de indruk van alles. Een grote glimlach op zijn gezicht en het “jaah” en “ooh” geroep van zijner kant bevestigden dat nog eens extra. Smullend van de verkregen pepernootjes hobbelde hij op papa’s nek verder door de menigte bezoekers die de Sint volgden op zijn tocht door de stad. Uiteindelijk begaven we ons richting het hoofdpodium waar de Sint na zijn tocht door het centrum van Meppel zou komen om zijn intrede in ons land af te sluiten. Daar zou hij plaats nemen op de gouden troon die voor hem was neergezet. Ondanks de drukte konden we toch nog vrij gemakkelijk tot vlak voor het podium komen. De papa koekepeer kwam zelfs nog wat verder met de koekpeer himself nog steeds op zijn nek. Daar vlak vooraan stonden mijn mannen, tussen alle andere papa’s met kindjes op hun nek te kijken naar Sinterklaas en mee te doen met de Sinterklaasliedjes die ten horen werden gebracht.

Nadat de Sint afscheid had genomen van Meppel om verder het land in te trekken begaven ook wij ons weer richting huis. Voorzien van handenvol pepernoten, goodiebags vol met leuke goodies en nog meer suikergoed, keerden we tevreden huiswaarts. Eenmaal thuis gekomen was het natuurlijk tijd voor de eerste (schoen)cadeautjes. Een chocoladeletter en een sinterklaasboekje werden vreugdevol uitgepakt. Naast de koekepeer, was ook ik met mijn 34 jaar behoorlijk onder de indruk van de Sinterklaasintocht. Je zag het als kind altijd op TV maar nu, 34 jaar later, mocht ik er dan toch ook eens bij zijn. En dat vond ik best bijzonder. Bijzonder spannend, misschien nog wel spannender dan dat ons kleine mannetje dat vond. Want een beleving dat was het zeker!