Mama dagboek #37: fases… lastige eetproblematiek

Nou het is weer eens zover. We zitten weer midden in een fase geloof ik. Want hoewel voorheen ons kleine peertje een alles eter pur sang was, gooit meneer nu de eetkont finaal in de krib. Wat hij eerst altijd lekker vond, behoort niet meer tot zijn favoriete hapjes en vice versa. Fijn! Regelmatig belanden onaangeroerde met heerlijke pindakaas besmeerde boterhammen dus op de vloer en zacht, zoete bietjes, die voorheen met huid en haar verslonden werden, aan het plafond. Nog fijner!

In principe ben ik voorstander van ‘wat de pot schaft’… Zo eet het peertje dan ook al vanaf vrij jonge leeftijd met onze pot mee. Eigenlijk zonder enige problemen. We hadden lol aan tafel, het was gezellig, wat natuurlijk extra goed lukt wanneer er een kleine blaag smakelijk zit te smakken naast je. Maar toen, toen kwamen er tanden. Eerst eentje, toen nog eentje, toen een hele tijd niks…. En nu… ja hoor, komen ze ineens allemaal tegelijk. Weer fijn! Met als resultaat, eten gaat niet meer van een leien dakje.

Wat doe je dan? Als je kleintje weigert te eten? Geef je dan wat anders en bedenk je een alternatief? Wordt het een potje babyvoeding onder het mom van ‘dan heeft ie tenminste een volwaardige maaltijd binnen’? Of is het dan een gevalletje ‘dan maar geen eten’? Lastige dreumesproblematiek. Want je wilt natuurlijk wel dat het kroost goed en voldoende eet. En nachtelijk escapades omdat de hongerige buikjes beginnen te knorren…tja, daar zit je als ouder ook niet zo om te springen, toch?

Onze oplossing ligt een beetje tussen alle bovenstaand genoemde opties in. Soms een alternatief, soms een potje en soms gewoon niets of een beetje. Die potjes die geven we toegegeven nog wel eens. Hoewel ik dus groot voorstander ben van met de pot mee eten, weegt een bak patat echt niet op tegen de stuk gezondere potjes babyvoeding. Dus op dagen dat papa en mama echt geen zin hebben om in de keuken te ploeteren om een gezonde maaltijd te bereiden. En we heel fout een pizzaatje bestellen, patatje scoren of een chineesje afhalen. Dan schotelen we zoonlief ongegeneerd een potje voor. Zelfs nu hij al 15 maanden is geweest. Nogmaals, ik ben echt van de ‘met de pot mee bijbel’, begrijp me niet verkeerd. Maar nu zoonlief nog volop in de groei is en ik het nog af kan met potjes, heb ik liever dat meneertje een volwaardige maaltijd binnen krijgt dan slachtoffer wordt van onze sporadisch slechte eetgewoontes. Dat hij dan daarna nog een patatje of een satéstokje mee prikt heb ik geen moeite mee. Maar de ‘gezonde’ basis is dan in elk geval gelegd.

Oke, back on topic… Bij het weigeren van het eten grijpen we niet altijd naar een potje. Soms dan laten we het gewoon voor wat het is. De ‘dan maar geen eten’ policy treed dan in werking. Dat is natuurlijk wel een beetje afhankelijk van hoeveel er daadwerkelijk in het protesterende mondje van zoonlief is beland die bewuste maaltijd. Is het echt helemaal niets? Tja dan kiezen we toch ook stiekem wel eens voor een alternatief. Beetje appelmoes door de groente (ben ik geen voorstander van, want dan leer je in mijn ogen verkeerde eetgewoontes aan), maaltijd pureren, wat extra vlees en in plaats van de boterham een krentenbolletje of stukje ontbijtkoek.

Ik heb mij laten vertellen, en als ik de mamafora en dito boekjes mag geloven klopt dit als een eetbus, dan gaat ook deze fase weer voorbij. Daar houden wij ons dan maar aan vast. Want echt gezellig aan tafel dat is het niet altijd meer.

Ook een kleine eetprotestant aan tafel? Wat is jullie oplossing voor de fase?